Mistrz portretów i aktów kobiecych w doprowadzonej do perfekcji technice pastelowej. Axentowicz, ojciec ośmiorga dzieci był też znakomitym ich portrecistą. Skończył akademię monachijską, studiował w Paryżu w pracowni wziętego portrecisty Charles’a Émile’a-Augusta Duranda, przez trzydzieści lat pracował na stanowisku profesora w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie dwukrotnie był jej rektorem.
We wrześniu 1900 roku był obecny na ślubie Stanisława Wyspiańskiego, a w listopadzie w podkrakowskich Bronowicach uczestniczył w najsłynniejszym weselu polskim Lucjana Rydla i Jadwigi Mikołajczykówny. Jego żoną i matką ośmiorga dzieci była Iza z Giełgudów, córka Adama, przedstawiciela znakomitego litewskiego rodu mieszkającego w Anglii.
Axentowicz interesował się też kulturą, historią i religią Ormian, z których się wywodził. W 1895 roku zaprojektował – niezrealizowany – witraż dla katedry ormiańskiej we Lwowie. Stworzył dzieła odwołujące się do świetnej historii Ormian, malując obrazy: Chrzest Armenii (Chrzest Ormian; 1900) i Ormianie w Polsce (1930). Od 1910 roku był członkiem Towarzystwa Ormiańskiego „Haiasdan”, zainteresowanego szerzeniem wiedzy na temat ormiańskiej kultury, historii, literatury, sztuki. Przedmiotem jego szczególnej malarskiej fascynacji byli też Huculi – prawosławni mieszkańcy (obecnie rumuńskich i ukraińskich) Karpat Wschodnich. Archaiczna kultura tego pasterskiego ludu, jego folklor, malownicze i egzotyczne stroje i obrzędy stały się tematem wielu znanych obrazów artysty.
Axentowicz projektował również plakaty dla Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, które tworzył i do którego należeli: Józef Chełmoński, Julian Fałat, Jacek Malczewski, Józef Mehoffer, Jan Stanisławski, Włodzimierz Tetmajer, Leon Wyczółkowski oraz Stanisław Wyspiański. Aranżował wystawy, między innymi ekspozycję na Wystawie Światowej w Saint Louis w 1904 roku, za którą otrzymał srebrny medal. Przez wiele lat był jedną z najbarwniejszych i najbardziej szanowanych postaci świata kultury w Krakowie i Zakopanym, gdzie w obu tych miastach najwięcej pracował i tworzył, a które w okresie Młodej Polski były bodaj najważniejszymi polskimi centrami kultury.
