Aneta Hickinbotham, znana polska producentka filmowa, w jednym z wywiadów wspominała kiedyś: „Po śmierci męża, sześć miesięcy siedziałam na sofie, wpieprzałam ser rycki z majonezem kieleckim i całe dnie oglądałam „Alternatywy 4″. Przeczytałam wtedy książkę Randy’ego Pauscha „Ostatni wykład”. Niezwykłą opowieść umierającego na raka profesora, który tłumaczył studentom, jak żyć. Randy Pausch mówił o marzeniach, o tym, że są one najlepszą motywacją. Wszystko to są proste sprawy i recepty, a tak często o nich zapominamy. Przypomniałam sobie wtedy o potędze dążenia do spełnienia dziecięcych marzeń”.
Taką listę na życie tworzy bohater grany przez Michała Chołkę we „Wszystko, co najlepsze”. Początkowo, jako mały chłopiec pisze ją dla chorującej na depresję matki. W kolejnych latach dla siebie, Narzeczonej, Żony, w końcu dla każdego z nas. Numer jeden na jego liście: „lody waniliowe”. Milionowa podpowiedź dobrego życia: „słuchanie płyty po raz pierwszy, obracanie jej w dłoniach, kładzenie jej na talerz i przykładanie do niej igły”. Pomiędzy jest wiele prostych smaków jak choćby „kawy o poranku”, zachowań: „czytanie na plaży”, czy miejsc: „łóżko”, które zdają się być bez znaczenia, a które w swej prostocie budują szczęśliwe chwile. Pozwalają nam cieszyć się smakiem pierwszego pocałunku, dotykiem kochanej osoby, wspólnie przeczytanej książki.
Jednocześnie monodram, to sprawdzian jakości aktorstwa, aktualności środków wyrazu, alfabetu, którym aktor porozumiewa się z publicznością. W monodramie widać absolutnie wszystko i Michał Chołka wychodzi z tego sprawdzianu zwycięsko. Na scenie są tylko jego słowa, gesty i emocje. Nie ma jak ukryć się za scenografią, kostiumami, albo energią innych aktorów. Przez ponad godzinę jest w centrum uwagi i tę uwagę nieustannie podsyca.
„Wszystko, co najlepsze” – nieoczywisty monodram autorstwa brytyjskich autorów: Dunckana Macmillana i Jonnego Donahoe, w treść ma też wpisane ważne, interaktywne współdziałanie głównego bohatera z publicznością. To od niej zależy, jak długo potrwa spektakl i jak potoczą się niektóre dialogi. To z widowni główny bohater wybiera sobie ojca, który musi wygłosić przemówienie na jego ślubie i to on wskazuje osobę, która pójdzie z nim na randkę, w końcu zostanie jego żoną. Jeśli „wskazani” bohaterowie okazują się odważni i z dużym poczuciem humoru, niektóre sceny mogą mieć absolutnie niekontrolowany przebieg i być dużym zaskoczeniem dla samego Michała. To wszystko wymaga od niego nieprawdopodobnego refleksu, dystansu i poczucia humoru, a jednocześnie jest ogromnym atutem przedstawienia. Nastaje niezwykle intymna atmosfera, a widzowie czują się uczestnikami spektaklu, co też jest prawdą – wiele osób otrzymuje karteczki z wypisanymi najfajniejszymi rzeczami w życiu i w trakcie przedstawienia je odczytuje.
Całość otula jazzująca muzyka, klimatyczne światło i tak spektakl „Wszystko, co najlepsze” staje się aktualnym, wręcz publicystycznym głosem w debacie o depresji dzieci i dorosłych, a jednocześnie daje nam wytchnienie na uśmiech, chwilę na refleksję oraz wiarę w drugiego człowieka.
Dla Michała Chołki, który 15 lat temu ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie, a od 14 lat związany jest z Teatrem im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, to kolejny, piękny artystycznie prezent z okazji 40. urodzin. Niedawno zrealizował poruszający recital “Tak jest…Brel” z piosenkami belgijskiego barda, którego w Polsce śpiewali: Wojciech Młynarski, Jacek Kaczmarski, Marian Opania, czy Michał Bajor. Teraz powraca ze świetną rolą w dramacie o depresji i trudnej miłości w najtrudniejszej z form teatralnych, w monodramie. Na ponad 70 minut znakomicie udaje mu się skupić na sobie całą uwagę widzów. Co więcej, niektórych potrafi zainspirować do tworzenia własnej listy szczęśliwego życia!
Autor: Duncan Macmillan, Jonny Donahoe
Tłumaczenie: Piotr Złotorowicz
Reżyseria: Adam Uryniak
Obsada: Michał Chołka
English
French
German
Italian
Polish
Ukrainian