W ciągu lat 2000-2020 wielu piłkarzy nie zdobyło prestiżowej nagrody Złotej Piłki, ze względu na fakt, że grali w tym samym okresie, co Messi i Ronaldo. Zastanówmy się, którzy gracze mogliby zdobyć te nagrody, gdyby ci dwaj nie istnieli.
2008 rok był w wielu aspektach przełomowy dla europejskiej piłki nożnej. Oficjalnie rozpoczęła się era dominacji Cristiano Ronaldo i Lionela Messiego, a Pep Guardiola objął stanowisko trenera Barcelony. Luis Aragonés poprowadził Hiszpanię do zwycięstwa na wielkim turnieju po wielu latach i rozpoczął okres totalnej dominacji Furii Roja. W obu tych drużynach kluczową postacią był Xavi, który został uznany najlepszym graczem Euro 2008 i uosobieniem nowego hiszpańskiego stylu gry.
Jednak sezon klubowy nie był zbyt udany dla Xaviego, ponieważ Barcelona odpadła w półfinale Ligi Mistrzów z Manchesterem United, a w lidze przegrała nie tylko z Realem Madryt, ale także z Villarrealem.
Potencjalnym konkurentem dla Xaviego mógłby być Fernando Torres, który miał być w swoim, być może najlepszym sezonie w karierze, zdobywając 24 gole w Premier League i strzelając decydującego gola w finale Ligi Mistrzów. Jednak Liverpool nie zdobył żadnych tytułów, mimo że także odpadł tylko w półfinale Ligi Mistrzów. Innym kandydatem mógł być Iker Casillas (Euro 2008 i mistrzostwo), ale wtedy Real Madryt prześladowała klątwa 1/8 finału Ligi Mistrzów, gdzie królewscy zostali wyeliminowani przez Romę.
W kolejnym sezonie Xavi stał się jeszcze lepszym zawodnikiem. Wiele osób uważa ten sezon za szczytowy w jego karierze, ponieważ to właśnie jego 30 (!) asyst pomogło Barcelonie zdobyć potrójną koronę. W finale Ligi Mistrzów w Rzymie podał decydujące podanie na głowę Messiego, zaliczył cztery asysty w legendarnym El Clásico, w którym Barcelona pokonała rywala 6:2, i w ważnych meczach sezonu prezentował się na najwyższym poziomie. To właśnie wtedy sformułował się styl gry tiki-taki, a wpływ Xaviego na drużynę osiągnął kosmiczny poziom.
Jedynymi realnymi konkurentami do Złotej Piłki z jego strony mogliby być tylko jego koledzy z drużyny, Iniesta i Eto’o, ale mimo że zdobywali decydujące bramki, np. Iniesta w meczu na Stamford Bridge czy Eto’o w finale Ligi Mistrzów w Rzymie, to ich wpływ nie dorównywał temu, jaki miał Xavi.
Wesley Sneijder jest często uważany za zawodnika, który powinien otrzymać Złotą Piłkę w 2010 roku. W tym sezonie rozegrał naprawdę wielki sezon, będąc mózgiem Interu, który zdobył potrójną koronę. Holender został uznany najlepszym pomocnikiem i asystentem Ligi Mistrzów, a w starciach z Barceloną potrafił zdobyć bramkę i asystować.
Na Mistrzostwach Świata 2010 Sneijder nadal błyszczał, zdobywając kluczową bramkę w meczu z Słowacją, dwie bramki przeciwko Brazylii w ćwierćfinale i jednego z goli przeciwko Urugwajowi. Brakło mu tylko bramki w finale, ale i tak stał się jednym z najlepszych strzelców turnieju. Dziennikarze uważali Sneijdera za najlepszego zawodnika na świecie w tamtym sezonie, ale nowy system głosowania wszystko zmienił. Wesley zajął dopiero czwarte miejsce po Messim, Xavim i Inieście.
Kolejny sezon pełnej dominacji Barcelony, ale tym razem Xavi nie miał tak imponujących statystyk jak wcześniej. Jego drużyna zdobyła potrójną koronę, a Xavi i Iniesta oficjalnie stali się półbogami.
Andrés Iniesta był jedynym graczem, który mógł poważnie rywalizować o Złotą Piłkę z partnerem, ale wpływ Xaviego nadal był większy. Spośród graczy z innych drużyn można by wymienić Wayne’a Rooneya, ale nawet w Manchesterze United byli zawodnicy, którzy zdobyli więcej bramek, na przykład Dimitar Berbatov. Mimo że Anglik rozegrał naprawdę wybitny sezon.
Wreszcie pierwsze miejsce dla Andresa! Hiszpania wygrała trzeci wielki turniej z rzędu, a podczas Euro 2012 Iniesta był naprawdę nie do zatrzymania i został uznany za najlepszego gracza turnieju. Mimo że Barcelona w 2012 roku przegrała mistrzostwo Hiszpanii na rzecz Realu Madryt, a w Lidze Mistrzów przegrali z Chelsea, to i w klubowym futbolu Andrés zdobył uznanie. Został uznany najlepszym graczem sezonu w Lidze Mistrzów.
Wśród rywali tradycyjnie pojawili się Xavi i Radamel Falcao, który rozegrał niesamowity sezon.
Franck osiągnął szczyt swojej formy, a jego tradycyjna szybkość połączyła się z efektywnością i idealną grą zespołową. Bayern Monachium prowadzony przez Heynckesa zdobył wszystkie możliwe tytuły, a Franck był główną gwiazdą już wtedy świetnie obsadzonej drużyny.
W tym samym roku Zlatan Ibrahimović strzelił być może najlepszego gola dekady i dominował we Francji, ale to nie wystarczyło, aby konkurować z Ribéry.
W 2014 roku Niemcy wreszcie zdobyli historyczne zwycięstwo na Mistrzostwach Świata. Były tam 7:1 z Brazylią i ciężko wywalczona wygrana po dogrywce z Algierią i Argentyną. Wszędzie na najwyższym poziomie prezentował się Manuel Neuer, który zapadł w pamięć nie tylko pewną grą w bramce, ale także wyjściami poza pole karne, gdzie zachowywał się jak prawdziwy zawodnik pola. Neuer został uznany najlepszym bramkarzem turnieju. Jego reputację trochę nadszarpnęła przegrana 0:4 z Realem Madryt w półfinale Ligi Mistrzów.
Potencjalnymi konkurentami mogli być koledzy z drużyny: Thomas Müller, który zdobył tytuł króla strzelców na Mistrzostwach Świata, i Arjen Robben, który również zagrał znakomicie w Mundialu, ale został wyeliminowany z Holandią w półfinale przez Argentynę.
W błyszczącej drużynie Luisa Enrique, która zdobyła 5 trofeów, Neymar czasami musiał odgrywać rolę pierwszego skrzypka i radził sobie z tym doskonale. Czasami zdobywał nawet takie bramki jak ta. Neymar został najlepszym strzelcem Ligi Mistrzów i wyróżnił się w finale przeciwko Juventusu. W sezonie rozegrał 53 mecze, strzelając 41 bramek dla Barcelony i dołożył 15 asyst. Jako minus można wymienić jego czteromeczową dyskwalifikację na Copa América.
O nagrodę mogli rywalizować także Luis Suárez, który został najlepszym strzelcem La Liga i zdobył imponującą ilość 40 goli, dodając do tego 16 asyst. Jednak Neymar był nadal najlepszy.
Najlepszy strzelec i najlepszy zawodnik mistrzostw Europy, jeden z najlepszych strzelców Ligi Mistrzów, który przegrał dwa najważniejsze finały sezonu: Ligi Mistrzów z Realem Madryt i Euro z Portugalią. W obu drużynach Griezmann był liderem i w roku 2016 osiągnął szczyt swojej formy.
W rywalizacji z Antoine’em mógł stanąć Luis Suárez, który zdobył La Liga i został najlepszym strzelcem z imponującym wynikiem 40 goli oraz 16 asyst. Jednak porażka z Atlético Madryt w ćwierćfinale Ligi Mistrzów przekreśliła jego szanse.
Włoch w 2017 roku miał jeden z najlepszych sezonów w swojej karierze, zadziwiając swoimi występami w Lidze Mistrzów i Serie A. W Lidze Mistrzów Gigi nie puścił gola w 8 z 12 meczów, chociaż cztery bramki wpadły do jego bramki w finale. W Italii po raz pierwszy w swoim życiu został uznany najlepszym zawodnikiem sezonu.
Rywalami mogliby być N’Golo Kanté, który zdobył Premier League z Chelsea i został uznany najlepszym graczem w Anglii, ale Londyńczycy nie wystąpili w europejskich rozgrywkach. Inny kandydat to Luka Modrić, który wygrał Ligę Mistrzów z Realem Madryt, ale jego czas w świetle rampy nastąpił w kolejnym roku.
Stabilność i doskonałe wyniki Liverpoolu pozwoliły Van Dijkowi wygrać w 2019 roku. Od marca 2018 do sierpnia 2019 roku żaden zawodnik nie mógł go zatrzeć. Stał się pierwszym zawodnikiem z takim osiągnięciem od sezonu 2005/06, kiedy zaczęto prowadzić podobne statystyki. W tym samym sezonie został uznany najlepszym zawodnikiem Premier League.
Salah i Mané mieli wspaniały sezon, ale byłoby to trudne dla nich, aby rywalizować z kolegą z drużyny.
Najnowsza historia, która wydaje się, jakby to było wczoraj. Robert był uważany przez wielu za głównego faworyta, ale nie otrzymał nagrody w pandemicznym roku 2020. W kolejnym roku miał mniej tytułów, ale zdolność zdobywania bramek mu nie zniknęła – Lewandowski został królem strzelców w kalendarzowym roku i otrzymał “Złoty But”.
