100 lat temu kobiety kochały Alfonsa Karpińskiego. Mistrz portretu, malarz scen rodzajowych i martwych natur, którego herbaciane róże każdy nobliwy krakus pragnął zawiesić na ścianie. Obok Malczewskiego, Wyspiańskiego, Fałata jeden z najlepszych malarzy Młodej Polski. Urodzony w Rozwadowie, dziś dzielnicy Stalowej Woli, powrócił tutaj kilka lat temu, a Galerii Alfonsa Karpińskiego, pierwsza w Polsce i z różą w tle, warta jest obejrzenia o każdej porze roku.
Karpiński urodził się w 1875 roku i pierwszych 10 lat życia spędził w Rozwadowie, gdzie jego ojciec był sędzią powiatowym. Powrót do miejsca, gdzie wszystko się zaczęło, jest o tyle symboliczny i wymowny, że Galeria powstała w budynku dawnego sądu powiatowego, a później rejonowego, który od 2012 roku należy do Muzeum Regionalnego w Stalowej Woli.
Twórczość Alfonsa Karpińskiego, przez lata zapomniana, dziś nie mam wątpliwości, że Karpiński i Zdzisław Beksińscy, to najwybitniejsi artyści XX wieku z naszego regionu. Kluczowe postacie, jeśli chodzi o malarstwo polskie i Podkarpacie.
Wszechstronnie wykształcony Karpiński nauki pobierał w Krakowie i Monachium. Od 1904 do 1907 uczęszczał do Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu, w latach 1908-1912 do Akademii Colarossiego w Paryżu. I to właśnie okres paryski uznaje się za najważniejszy w jego twórczości. Znudzony Wiedniem, zachwycił się Paryżem, gdzie tworzył najlepsze swoje prace. Jednak to Kraków był miejscem, do którego zawsze powracał.
Mistrz kobiecych portretów. Portretował najczęściej modelki i aktorki, kobiety piękne, eleganckie, które przykuwały uwagę – misterną fryzurą, wyszukanym strojem, nieoczywistą urodą.
Do dziś w wielu domach Krakowa z profesorskimi i inteligenckimi korzeniami na ścianach wiszą portrety autorstwa Karpińskiego. Malarz już za życia był doceniany i kopiowany, co potwierdza, że jego prace były bardzo pożądane. Kobiety z jego obrazów spoglądają na nas z wysmakowanych wnętrz z pięknymi meblami i porcelaną, upozowane, pięknie ubrane, zachwycające. Trudno się dziwić, że wiele krakowskich mieszczek marzyło, by być sportretowaną przez Alfonsa Karpińskiego. Paradoksalnie, nieczęsto portretował swoją dwadzieścia pięć lat młodszą żonę, Władysławę Chmielarczykównę.
W twórczości Karpińskiego równie popularna jak portret kobiety jest martwa natura, róże przede wszystkim, najpiękniejsze te herbaciane. Ponoć nie było dnia, kiedy by malarz nie przemierzał krakowskich zaułków z bukietem róż pod pachą. Ich niezwykłe kolory, faktury – kwintesencję piękna można odnaleźć w jego obrazach z kwiatami. Malowanie róż, białych, czerwonych, ale najczęściej herbacianych pozwalało mu w sposób jeszcze atrakcyjniejszy oddać piękno portretowanych kobiet.
