Niezwykła pieśniarka już za życia była legendą. Jej piosenkę „Miłość Ci wszystko wybaczy” przed wojną znali wszyscy, ba, do dziś jest wielkim przebojem. Jej życie było niczym spełniona bajka o kopciuszku – oto dziewczyna z biednego, proletariackiego domu wychodzi za mąż za księcia – hrabiego Michała Tyszkiewicza, a jakby tego było mało, zostaje uwielbianą gwiazdą sceny. Hanka Ordonówna była i jest fenomenem.
Kochała, zdradzała, czarowała, ale inaczej nie potrafiła. Marzyła o miłości, atencji, zachwycie w oczach innych i do końca o to zabiegała. Gdy śpiewała: „Gdy pokochasz tak mocno jak ja. Tak tkliwie żarliwie tak wiesz. Do ostatka do szału do dna. To zdradzaj mnie wtedy i grzesz”. Michał Tyszkiewicz pokochał ją właśnie tak tkliwie i nigdy nie opuścił. Ordonka zdradzała i grzeszyła, ale Michał na zawsze pozostał najważniejszy. Była mu bezgranicznie oddana, choć niekoniecznie wierna, a miłość? Dla niej to był szał, nienasycenie. Nie przez przypadek, po pierwszej nieszczęśliwej miłości, strzeliła sobie w skroń, na szczęście, mało celnie. Do końca życia pozostała jej szrama – tę skrywała pod fantazyjnymi nakryciami głowy, ale z miłosnej egzaltacji nie wyleczyła się nigdy. Zachwyt w oczach innych mężczyzn był jej niezbędny do życia, tak samo jak scena, z której nie zrezygnowała nawet dla tytułu hrabiny Tyszkiewiczowej.
– Ikona polskiej, przedwojennej piosenki fascynowała mnie od dawna, jej nieśmiertelny urok wielkiej gwiazdy, jej charyzma i magnetyzm sceniczny – pisze Mariola Łabno-Flaumenhaft we wstępie do płyty. – Miała wyjątkową osobowość i zdolność nawiązywania kontaktu z publicznością, a publiczność uwielbiała swoją Hankę! Niezwykła postać, filmowa biografia i piosenki, które wzruszają do dziś! Mam nadzieję, że ta płyta przeniesie nas w urokliwe klimaty lat dwudziestych i trzydziestych, da radość i wzruszenie. Hanka znów ożyje i może uśmiechnie się do nas… tam… z góry.
Artystka nie miała wielkiego głosu, było wiele piosenkarek, które śpiewały znacznie lepiej od niej. Ale to Hanka Ordonówna nauczyła się do perfekcji operować głosem, śpiewała bez mikrofonu – mówiła, szeptała, wybuchała głośnym śmiechem. To wszystko na przedwojennych scenach robiło wielkie wrażenie. Fryderyk Jarosy nauczył ją, że ciężką pracą słabości można przekuć w atuty. Zmysłowym, wibrującym głosem uwodziła publiczność, a jej śpiew można by dziś porównać do znakomitych interpretacji piosenki aktorskiej.
Tym większy zachwyt wzbudza Mariola Łabno-Flaumenhaft, która przepięknie interpretuje pieśni z nieśmiertelnego repertuaru Ordonki do słów chociażby Juliana Tuwima, Mariana Hemara czy Henryka Warsa: „Na pierwszy znak”, „Szczęście raz się uśmiecha”, Uliczka w Barcelonie”, Jeśli kochasz mnie”, czy „Piosenka o zagubionym sercu”. Każda pieśń jest kadrem z życia artystki. Dzięki temu oglądamy na scenie Hankę – młodziutką szansonistkę, uwielbianą diwę, pożądaną artystkę, zakochaną żonę Michała, pieśniarkę uwięzioną w łagrze, opiekunkę polskich sierot na Wschodzie, w końcu śmiertelnie chorą kobietę. Trzeba wielkiej charyzmy, by zmierzyć się z postacią Hanki Ordonki, tak ekscentryczną i zachwycającą, a jednocześnie magnetyczną, bo ciągle żyjącą w powszechnej wyobraźni, choć minęło siedem dekad od jej śmierci. Dla Marioli Łabno-Flaumenhaft to idealna bohaterka – rzeszowska aktorka po raz kolejny udowodnia, że czuje i rozumie wielkie diwy.
II wojna światowa zabrała Hance wszystko. Zniknął świat, w którym żyła dostatnio i szczęśliwie. Po tym, jak nie zgodziła się przyjąć obywatelstwa ZSRR, trafia do łagru w Uzbekistanie. Pracowała w kamieniołomach i przy budowie drogi. Po podpisaniu paktu Sikorski-Majski, na mocy którego objęto amnestią polskich więźniów, trafia do Taszkientu. Tam organizuje konwój dla 200 dzieci, z którymi dociera do Indii, do Bombaju. Coraz częściej kaszle, pluje krwią, w lepszych chwilach daje jeszcze koncerty dla polskich żołnierzy w Jerozolimie, ale gruźlica postępuje. Umiera w 1950 roku w Bejrucie. Nie na gruźlicę, a na tyfus, którym zaraziła się od męża…
Tuż przed śmiercią podpisała swój portret słowami: „Gdy już zabraknie łez, trzeba się śmiać! A świat jest pomimo wszystko piękny!”
Na płycie znalazły się: „Sam mi mówiłeś”, „Na pierwszy znak”, „W tę upalną noc”, „Piosenka o zagubionym sercu”, „Walc Kreislera”, „Uliczka w Barcelonie”, „Ja śpiewam piosenki”, „Szczęście raz się uśmiecha”, „Kogo nasza miłość obchodzi”, „Marianna”, „Trudno”, „Ja wiem”, „Mein Jidisze Mame”, „Miłość Ci wszystko wybaczy” i „Błękitny Expres”.
Wydanie krążka było możliwe dzięki wsparciu finansowemu przyjaciół Marioli Łabno-Flaumenhaft, którym aktorka zadedykowała piosenki: Iwonie i Wiesławowi Myszkom – „Trudno”, Ewie i Krzysztofowi Gotfrydom – „Miłość Ci wszystko wybaczy” oraz Maciejowi Dziurgotowi, prezesowi firmy Resgraph – „Piosenkę o zagubionym sercu”.
