W wyborach 4 czerwca uczestniczyłem nawet więcej niż aktywnie – byłem przewodniczącym Obwodowej Komisji w Olszanicy, z czym wiąże się zabawna historia. Jako szef komisji zebrałem członków, by omówić szczegóły zbliżających się wyborów, ale do pokoju, gdzie obradowaliśmy, wszedł ówczesny pierwszy sekretarz partii. Zdenerwowany krzyknąłem do niego: „A Pan tu co?”. On oburzony wrzasnął: „Jestem pierwszym sekretarzem PZPR”. I stała się rzecz niesłychana, wszyscy siedzący kazali mu opuścić pokój, a on rzeczywiście wyszedł. To pokazuje, jaki był już wtedy entuzjazm w narodzie i wiara, że partia kończy swój żywot. Jeszcze kilka miesięcy wcześniej nikt nie ośmieliłby się tak odezwać do członka partii, bo konsekwencje byłyby tragiczne. W maju, czerwcu 1989 roku ludzie masowo sprzeciwili się komunistycznym działaczom, a oni spuszczali głowy i nie podejmowali konfrontacji. To był wspaniały czas, zjednoczenia, euforii i wiary, że już tylko będzie lepiej.
Gdy w maju 1989 roku usłyszałem, że nie ma gdzie w Lesku sprzedawać Tygodnika „Solidarność” oraz „Gazety Wyborczej”, której pierwszy numer ukazał się 8 maja, natychmiast założyłem swoją pierwszą w życiu spółkę z o.o., bo od zawsze uważam, że interesy trzeba prowadzić maksymalnie przejrzyście i kupiłem mały kiosk. Gazety były do niego dowożone autobusem relacji Warszawa – Ustrzyki Dolne i zdarzało się, że za PKS-em jeździła jeszcze „suka” milicyjna, ale nigdy nie doszło do żadnej prowokacji. To był też czas, kiedy po książki i gazety ustawiały się gigantyczne kolejki, jakich już nigdy później nie widziałem – ludzie byli tak spragnieni niezależnych źródeł wiadomości.
Przed 1989 roku bywałem w świecie, także w Stanach Zjednoczonych i czułem nastroje w Polsce, wiedziałem, że nadchodzi dobry czas dla biznesu. Byłem też pewny zmian systemowych. W 1970 roku mieszkałem w Gdańsku, byłem świadkiem tamtejszych wydarzeń, a gdy to połączyłem z wiedzą o świecie i ówczesną sytuacją międzynarodową, wiedziałem, że po 1989 roku czekają nas rewolucyjne zmiany.
35 lat spędzonych w biznesie w wolnej Polsce, to był dobry czas. Gdybym miał powtórzyć życie, dziś zrobiłbym dokładnie to samo, co w 1989 roku. Nie dorobiłem się milionów, ale to książki i kultura interesują mnie w biznesie najbardziej. Dają ogromną satysfakcję, zwłaszcza, jeśli ukaże się coś ważnego dla Polski i Europy, a powiem nieskromnie, że jako Wydawnictwo BOSZ sporo takich publikacji mamy na koncie.
Przez ostatnich 35 lat dokonaliśmy jako Polska gigantycznego skoku cywilizacyjnego i ignorantem jest każdy, kto tego nie dostrzega, choć nie jest to świat doskonały. Najbardziej przeszkadzają mi dziś politycy i żenująco niski poziom klasy politycznej. Ludzie światli do polityki nie wchodzą – nikt samodzielnie myślący nie chce być ręką do głosowania dla jednego, czy drugiego szefa partii. To ogromna strata dla Polski.
Przeszkadza mi także selekcja negatywna na najwyższe stanowiska w spółkach skarbu państwa. Nie udało się wypracować mechanizmów awansu człowieka lepiej wykształconego i bardziej kompetentnego. W 1989 roku mieliśmy autentyczną wiarę, że to kompetencje, a nie legitymacja partyjna będą decydować o awansach młodszych i starszych Polaków. To zepsuto, kompletnie zniszczono i dziś właśnie legitymacja partyjna pozwala robić karierę w spółkach skarbu państwa, bez względu na posiadane ku temu stosowne wykształcenie i doświadczenie. To niesłychanie demoralizuje i nieprawdopodobnie zubaża Polskę.
Przed laty moja babcia powiedziała: „Wnusiu, polityka to nie dla ciebie towarzystwo” i jestem wierny jej słowom do dziś. Zdanie mógłbym zmienić tylko wówczas, gdyby w wyborach do Sejmu i Senatu obowiązywały w Polsce jednomandatowe okręgi wyborcze.
