– Gdybym nie malował, pisałbym wiersze, ale pewnie byłbym grafomanem – żartowała Leszek Kuchniak w piątkowy wieczór, na wernisażu swojej wystawy w MDK w Łańcucie. To jego pierwsza indywidualna wystawa w tym mieście, które doskonale zna jeszcze z czasów dzieciństwa i późniejszych plenerów malarskich.
Sporo w tych słowach też kokieterii, bo jego twórczość od lat cieszy się dużym uznaniem krytyków i publiczności. Jest jednym z najpopularniejszych rzeszowskich malarzy, który ukochał świat przedwojennych żydowskich miasteczek, ale jakże przez niego upiększonych, zachwyca nas kompozycjami figuralnymi i magicznymi nawiązaniami do Rzeszowa.
– Uwielbiam tę barwną bajkę Lecha – mówi Anna Hass-Brzuzan, znana rzeszowska artystka. – Poznaliśmy się wiele lat temu, jeszcze jako dzieci z rzeszowskiego podwórka i od zawsze Leszek był zanurzony w sztuce. Nieustannie coś rzeźbił, malował, rysował. Do dziś uwielbiam podglądać go na plenerach malarskich, gdy rozmawia ze swoimi obrazami. To piękny widok, gdy toczy dysputy ze swoimi postaciami, a jest fantastycznym gawędziarzem.
Bardzo pracowitym także artystą. Malarz nie wyobraża sobie dnia poza pracownią. – Gdybym czekał na natchnienie, prawie nic by nie powstało – żartuje.
Ma w sobie imperatyw, który każe mu w obrazie zachować przedwojenne wspomnienia jego babki, impresje z powieści, jak choćby Olgi Tokarczuk, które go poruszają, czy własne zachwyty z dzieciństwa, gdy wiele czasu spędzał u dziadków w podrzeszowskiej Lubeni.
Wystawa w MDK w Łańcucie, na której prezentowanych jest w dużych formatach 30 obrazów z ostatnich 15 lat twórczości Leszka Kuchniaka, potrwa do 29 marca.
Fotografie Tadeusz Poźniak
