Za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski został odznaczony Andrzej Sitkowski, pseudonim „Sowa”, żołnierz Zgrupowania „Żyrafa II”, pluton osłony sztabu.
Krzyże Kawalerskie Orderu Odrodzenia Polski Andrzej Duda wręczył: Annie Duszkiewicz, pseudonim „Jadwiga”, sanitariuszce i łączniczce, 1 Dywizjon Artylerii Konnej im. Józefa Bema; Zbigniewowi Klenowiczowi, pseudonim „Zew”, pluton łączności, II Obwód „Żywiciel”; Krystynie Kodymowskiej, pseudonim „Stokrotka”, łączniczce i sanitariuszce Sanitariatu Okręgu Warszawskiego AK „Bakcyl”; Barbarze Kosianowskiej-Berner, pseudonim „Baśka”, sanitariuszce w Zgrupowaniu „Bartkiewicz”; Marii Kowalskiej, pseudonim „Myszka”, sanitariuszce w Szpitalu Elżbietanek przy ul. Goszczyńskiego, a następnie w Szpitalu Polowym przy ul. Misyjnej; Jerzemu Malewiczowi, pseudonim „Kowalski”, żołnierzowi II Obwodu „Waligóra”, potem Zgrupowania „Sienkiewicz”, a następnie Batalionu „Gozdawa”; Zofii Rus, pseudonimy „Kanarek” oraz „Miś”, sanitariuszce w Zgrupowaniu „Gurt”.
Pośmiertnie Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski uhonorowano Janusza Pilchowskiego, pseudonim „Lisek”, Zgrupowanie „Leśnik”, który po Powstaniu był żołnierzem 1 Dywizji Pancernej gen. Maczka.
Dodatkowo za wybitne zasługi w upowszechnianiu wiedzy i pielęgnowaniu pamięci o historii Polski oraz za działalność na rzecz środowisk kombatanckich Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski otrzymała Anna Lewak, sekretarz Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.
Za zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej Złotym Krzyżem Zasługi odznaczono Jana Dąmbrowskiego, pseudonim „Rekin”, łącznika w Pułku „Baszta”.
Uroczystość odbyła się w Parku Wolności przy Muzeum Powstania.
Powstanie Warszawskie, które wybuchło 1 sierpnia 1944 r. o godz. 17., było największą akcją zbrojną podziemia w okupowanej przez Niemców Europie. Do walki w stolicy przystąpiło 40-50 tys. powstańców. Planowane na kilka dni, trwało ponad dwa miesiące. W czasie walk w Warszawie zginęło około 18 tys. powstańców, a 25 tys. zostało rannych. Straty wśród ludności cywilnej były ogromne i wynosiły około 180 tys. osób. Pozostałych przy życiu mieszkańców Warszawy – około 500 tys. osób, wypędzono z miasta, które po powstaniu Niemcy zaczęli systematycznie burzyć.
