Od ubiegłorocznego dnia Wszystkich Świętych zmarło wielu znanych mieszkańców Podkarpacia lub związanych na jakimś etapie swego życia z naszym regionem. Przypominamy kilku z nich:
Wojciech Kilar – wybitny kompozytor, autor muzyki do ponad 130 filmów polskich i zagranicznych, zmarł 29 grudnia ub. r. w wieku 81 lat. Artysta urodził się w 1932 r. we Lwowie, skąd jego rodzina została przymusowo wysiedlona w 1945 r. W dzieciństwie był związany również z Rzeszowem, gdzie uczęszczał do szkoły muzycznej w klasie fortepianu. Choć epizod rzeszowski trwał zaledwie 2 lata, odegrał ogromnie ważną rolę w życiu kompozytora. Właśnie tu rozpoczęła się jego muzyczna droga. Nawet po wielu latach Wojciech Kilar podkreślał, że w Rzeszowie miał kontakt z doskonałym muzykiem, pianistą i wspaniałym człowiekiem, profesorem Kazimierzem Mirskim. To on poradził mu, aby zajął się komponowaniem, i to on pierwszy zapoznał go z muzyką Ravela, Debussy'ego i Szymanowskiego. Dlatego Kilar powiedział: „Dziękuję Bogu, że jest Rzeszów, cudowne polskie miasto”. Decyzją Rady Miasta Rzeszowa, Zespół Szkół Muzycznych nr 2 od 23 października 2002 r. nosi jego imię. Wojciech Kilar skomponował muzykę filmową do większości obrazów Andrzeja Wajdy, Krzysztofa Zanussiego, Kazimierza Kutza. Współpracował także m.in. z Francisem Fordem Coppolą i Romanem Polańskim, m.in. przy filmie „Pianista”.
Jerzy Chłopecki – rzeszowski socjolog i politolog, profesor nauk humanistycznych, zmarł 21 stycznia br. w wieku 77 lat. Studia ukończył na Uniwersytecie Warszawskim, tam również zrobił doktorat i habilitację. Od wielu lat związany z Rzeszowem i tutejszym środowiskiem uczelnianym, najpierw z Wyższą Szkołą Pedagogiczną, następnie Uniwersytetem Rzeszowskim, od kilku lat pełnił stanowisko prorektora ds. nauki rzeszowskiej Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania, gdzie kierował również Katedrą Nauk Społecznych. Był wybitnym naukowcem, a jednocześnie błyskotliwym, serdecznym i pełnym ciepła oraz ironicznego humoru człowiekiem o nietuzinkowej osobowości. Jego wielką pasję stanowiło dziennikarstwo. Pracował jako redaktor naczelny zlikwidowanego w stanie wojennym warszawskiego tygodnika „Ekran”. Jest autorem m.in. następujących książek: „Rewolucja i postęp”, „Czas, świadomość, historia. Uwarunkowania potocznej świadomości czasu”, „Przestrzeń polityczna Polski. Konflikt i zmiana”, „Ciągłość, zmiana i powrót. Szkice z socjologii wychowania”. Na jego koncie jest też kilkadziesiąt artykułów naukowych i rozdziałów w monografiach. Recenzował wiele prac doktorskich i habilitacyjnych. Był też błyskotliwym publicystą, z wielką pasją polemiczną; twórcą WSIiZ-owskiego Czasopisma Elektronicznego „Bistro”. Został odznaczony m.in. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej, odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Był znany ze swojej wielkiej miłości do muzyki – często gościł na koncertach i festiwalach w Łańcucie, oraz do koni. Swoją miłością do tych zwierząt zarażał studentów, cieszył się, że chętnie przyjeżdżają do stajni w Kilenarowej, ale też zwracał uwagę, by nikt nigdy nie wyrządził krzywdy zwierzętom.
Antoni Kopaczewski, pierwszy przewodniczący Regionu Rzeszowskiego NSZZ „Solidarność”, radny Rady Miasta Rzeszowa, zmarł 2 sierpnia br. w wieku 72 lat. Pochodził spod Lublina. Był synem żołnierza Armii Krajowej i antykomunistycznego podziemia – Antoniego Kopaczewskiego ps. „Lew", który 8 września 1946 r. został zabity przez funkcjonariuszy UB. Z zawodu był formierzem odlewnikiem, pracował w WSK-PZL Rzeszów. W sierpniu 1980 r. uczestniczył w strajku w swoim zakładzie pracy, później stanął na czele Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Rzeszowie i regionalnych władz tworzącego się NSZZ „Solidarność”, był delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów w Gdańsku, członkiem Komisji Krajowej związku. W lutym 1981 r. brał udział w zorganizowaniu strajku, który doprowadził do podpisania porozumień rzeszowsko-ustrzyckich (sygnował je jako jeden z dwóch przedstawicieli Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność" Rzeszów). Po wprowadzeniu stanu wojennego internowany do sierpnia 1982 r. Od 1983 r. był liderem regionalnego oddziału Solidarności Walczącej. Był człowiekiem, który ukochał wolność ponad wszystko; często powtarzał, że nie przyszedł do „Solidarności” dla związku zawodowego, tylko po to, by działać na rzecz niepodległości Polski. Od 1994 r. był radnym Rady Miasta Rzeszowa. W 2006 r. prezydent Lech Kaczyński, za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, odznaczył go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W czerwcu 2014 r. Antoni Kopaczewski został też odznaczony Medalem Wielkim Uniwersytetu Rzeszowskiego za bezinteresowne zaangażowanie w działania na rzecz wolności i tworzenia struktur demokratycznego państwa.
Marek Czarnota – charyzmatyczny gawędziarz, miłośnik i znawca historii Rzeszowa, kolekcjoner, autor popularnych książek, zmarł 2 września br. w wieku 65 lat. Był autorem ponad 300 audycji telewizyjnych, około 600 radiowych, 1000 publikacji prasowych i 17 książek – wszystkich o Rzeszowie i regionie, w tak znanych cyklach jak: „Rzeszowskie ulice i okolice” czy „Wędrówki Galicyjskie”. Swoje zbiory resovianów, ekslibrisów, grafiki, druków bibliofilskich, kulinariów i dewocjonaliów związanych z regionem, zaprezentował na ponad 70 wystawach. Przez 14 lat występował jako aktor w kabarecie „Meluzyna”, co skłoniło go do opracowania monografii tego kabaretu. W 2002 r., w regionalnym konkursie „Mistrz Mowy Polskiej”, otrzymał tytuły: „Mistrz Mowy Polskiej”, „Mistrz Wymowy Polskiej” i nagrodę „Vox Populi”. Za upowszechnianie kultury regionalnej został uhonorowany Nagrodą Marszałka Województwa Podkarpackiego, dwukrotnie Nagrodą Miasta Rzeszowa (2000, 2005), Nagrodą „Wawrzyn” Rzeszowskiego Ośrodka Radiowo-Telewizyjnego, Medalem im. Franciszka Kotuli za kontynuację jego działań propagujących wiedzę o Rzeszowie i regionie. Został także uhonorowany odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Złotą Odznaką Opiekuna Zabytków i Srebrnym Krzyżem Zasługi. 18 stycznia br. otrzymał tytuł Zasłużony dla Miasta Rzeszowa.
Władysław Hennig, rzeszowski architekt i urbanista, długoletni prezes oddziału Stowarzyszenia Architektów Polskich w Rzeszowie, zmarł 14 października br. w wieku 84 lat. Urodził się we Lwowie. Był absolwentem Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej, w latach 1956-90 pracował w pracowniach urbanistycznych oraz biurach planowania przestrzennego w Rzeszowie. Był głównym projektantem planów ogólnych zagospodarowania przestrzennego wielu miast naszego regionu, m.in. Jarosławia, Przemyśla, Rzeszowa i Sandomierza. W Rzeszowie zaprojektował park przy ul. Dąbrowskiego oraz osiedle Drabinianka, w Opolu – dzielnicę Zachód. Za projekt budynków i zespołów mieszkalno-usługowych we Francji zdobył nagrodę, a w 1984 r. minister kultury i sztuki nadał mu status twórcy.
Opublikował również kilkadziesiąt opracowań dotyczących praktyki i teorii planowania przestrzennego oraz historii budowy miast. Jest też autorem około 70 haseł w Encyklopedii Rzeszowa. Przez kilka lat na antenie Polskiego Radia Rzeszów opowiadał o pięknych miejscach, historii i zabytkach Rzeszowa i Podkarpacia, a w TVP Rzeszów prowadził „Rzeszowskie lekcje architektury”
