Tak. Próbowano z nas zrobić „paprotki”. Ja w ogóle nie czułam się urażona tym sformułowaniem. Znam swoje silne i słabe strony. Mam za sobą 12 lat pracy dla kierownictwa PiS, jestem ideowo i emocjonalnie związana z tym ugrupowaniem. Zafascynowała mnie wizja Polski braci Kaczyńskich – jako kraju silnego wewnętrznie i zewnętrznie. To był afrodyzjak, który na mnie podziałał i sprawił, że zamarzyła mi się praca dla śp. prezydenta Lecha Kaczyńskiego i dla Jarosława Kaczyńskiego. Wielu moich znajomych podśmiechiwało się z tego; uważali, że to niemożliwe, by osoba z małego miasteczka, bez żadnych znajomości, trafiła do świata wielkiej polityki. I to jeszcze do braci Kaczyńskich, którzy słynęli z tego, że otaczają się ludźmi zaufanymi i sprawdzonymi. Dano mi tę szansę. Nie ukrywam, że moją kartą przetargową była praca magisterska na temat fenomenu PiS, któremu w 2001 r., kilka miesięcy po powstaniu partii, udało się wprowadzić jej reprezentację do parlamentu. Tak się zaczęła moja współpraca z PiS. Nie wzięłam się znikąd w kampanii prowadzonej przez „aniołki Kaczyńskiego”; ale w mojej karierze politycznej była to rzecz wtórna.
Pracowała Pani w centrali partii…
Nie tylko. Byłam też członkiem gabinetu politycznego w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w rządach Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego. Współpracowałam też z Kancelarią Prezydenta i śp. prezydentem Lechem Kaczyńskim.
Lata spędzone w centrali PiS, gdzie poznała Pani wszystkich liderów partii, włącznie z prezesem, pewnie sprawiły, że nie czuła się Pani zagubiona na sejmowych korytarzach.
Nie, w ogóle nie czułam się zagubiona. Kilkanaście lat pracy dla PiS-u wymagało kontaktów z parlamentem, więc korytarze sejmowe i procedury legislacyjne nie stanowiły dla mnie żadnej tajemnicy. Jest to mój poselski debiut, natomiast w sensie merytorycznym przygotowywałam się do tej funkcji przez wiele lat. Bardzo przydatna była też wiedza programowa. Pierwsze duże wyzwanie, które mi powierzono, kiedy przyszłam do pracy w Prawie i Sprawiedliwości, to było tworzenie programu wyborczego partii w wyborach w 2005 r. Programu – jak się okazało – podwójnie zwycięskiego.
Czy w ciągu tych pierwszych miesięcy kadencji parlamentarnej było coś, co Panią zaskoczyło – zarówno pozytywnie, jak i negatywnie?
To, co się dzieje w Sejmie, w ogóle mnie nie zaskakuje, bo to „powtórka z rozrywki” sprzed 10 lat. Wtedy było dokładnie tak samo: ogromny atak opozycji, frustracja, ontologiczna niemoc w kwestii pogodzenia się z porażką. Jednak dotychczasowe doświadczenie nauczyło nas, że trzeba robić swoje. Przygotowaliśmy program reform w państwie, na który Polacy zagłosowali. Doszło do precedensu politycznego: pierwszy raz po 1989 r. jedna partia ma samodzielną większość parlamentarną, bez konieczności tworzenia koalicji.
Spór między PiS-em a opozycją to starcie dwóch krańcowo różnych wizji Polski. Jednak sami posłowie mówią, że na sali sejmowej jest często ostro, a w kuluarach posłowie różnych partii razem śmieją się, dowcipkują. Czyż polityka nie stała się trochę teatrem?
Nie sposób się z tym, przynajmniej w części, nie zgodzić. Wielu posłów pracuje już którąś kadencję z rzędu, trudno więc, by nie okazywali sobie elementarnej uprzejmości. Jeżeli chodzi o opozycję, mam poczucie, że te ataki to zwykły teatr. Brakuje z ich strony merytorycznej dyskusji; to klasyczne "bicie piany". Zupełnie inaczej pracuje się w komisjach. Oczywiście, posłowie różnią się tam poglądami, ale ta dyskusja ma łagodniejszy przebieg.
W naturę demokracji jest wpisany spór. Natomiast obecny spór w Polsce osiągnął zdecydowanie zbyt wysoką temperaturę.
Na pewno nie możemy się zgodzić na sytuację, kiedy torpeduje się wolny, demokratyczny wybór Polaków. Polacy w wyborach zdecydowali, jaki ma być układ sił w parlamencie; postawili – i to w sposób znaczący – na inną wizję Polski. Ten wybór należałoby uszanować. Wydaje się, że opozycja ma z tym problem. Mam nadzieję, że się otrząsną.
Co Pani uważa za swoje najważniejsze dokonanie po pół roku obecnej kadencji Sejmu?
Sporo czasu poświęcam na pracę w okręgu, bo wyborcy mają poczucie deficytu, jeśli chodzi o kontakt z parlamentarzystą. Posłowie mają zwykle dwa biura poselskie, ja mam aż cztery. Bardzo dużo czasu zajmuje mi też załatwianie w ministerstwach spraw związanych z okręgiem.
Nie wiem, czy jest rzecz, którą mogę uznać za największy sukces. Każda sprawa jest ważna, ale gdybym miała wskazać jedną, to po półrocznych moich staraniach, które rozpoczęłam na własną rękę, a potem udało mi się zaangażować innych parlamentarzystów z Podkarpacia, poprzez zapytania poselskie, dyskusje z trybuny sejmowej, spotkania w Ministerstwie Skarbu czy z zarządem PGNiG, udało mi się doprowadzić do tego, że niedługo będzie ogłoszony program rewitalizacji przemysłu naftowo-gazowego na Podkarpaciu. Poprzednia ekipa zdegradowała ten przemysł, zlikwidowano punkty gazu, chociażby w Lubaczowie, zdegradowano potężny zakład gazowniczy w Jarosławiu, który zatrudniał 600 osób, a w tej chwili zatrudnia tylko 40. Mamy niewykorzystane złoża nafty i gazu w okolicach Przemyśla, Sanoka i Krosna. Na skutek złych decyzji, stricte politycznych, nie mających odzwierciedlenia w mądrej restrukturyzacji i mądrym zarządzaniu tym sektorem gospodarki, polikwidowano te zakłady i poprzenoszono centrale do miejsc, gdzie w ogóle nie powinny się znaleźć. Dziś, dzięki moim półrocznym staraniom, uda się to odwrócić. Wracamy z przemysłem naftowo-gazowym na Podkarpacie.
Przed wyborami parlamentarnymi, a nawet wcześniej – kiedy zasiadała Pani w podkarpackim sejmiku, nie brakowało głosów, które chciały widzieć w Pani „spadochroniarkę” z Warszawy.
W Jarosławiu jest mój dom rodzinny, a moja praca w Warszawie stała się – jak teraz mogą się przekonać wyborcy – moim atutem. Nabrałam ogromnego doświadczenia, co ułatwia mi pracę w Sejmie, a także – co również bardzo ważne – kontakty z mediami. Społeczeństwo chce słyszeć i widzieć, co poseł ma do powiedzenia, co robi. Wielu posłów, którzy dopiero rozpoczynają polityczną karierę, ma z tym problem. Jarosław Kaczyński, kiedy w trakcie kampanii wyborczej przyjechał do Jarosławia, aby mi udzielić osobistego wsparcia, powiedział na spotkaniu przedwyborczym: „Pani Anna jest osobą, którą znają wszyscy i która zna wszystkich”. I to prawda. Mam bardzo dobre kontakty z członkami rządu i przez to udaje mi się załatwiać większość spraw – no chyba że naprawdę jest to sprawa z kategorii niemożliwych.
Jakie jest Pani poselskie credo?
Służba wyborcom. Tak obiecywałam w kampanii i taki jest mój sposób wykonywania tego mandatu. Przyjmuję bardzo wielu wyborców, czasami dyżury trwają do późnych godzin. Nie wprowadzam żadnych ograniczeń. Oczywiście, nie w każdej sprawie mogę pomóc, choć ludziom się czasem wydaje, że poseł może wszystko. Ale każda osoba zostanie przyjęta i wysłuchana. Czasem musi czekać krócej, czasem dłużej, bo nie mogę zaniedbywać obowiązków parlamentarzysty w Warszawie, szczególnie że tam zapada większość decyzji dotyczących okręgu.
A poza tym, jak Pan widzi, werwy mi nie brakuje. Jestem kobietą, która – gdy się ją wypycha drzwiami – wchodzi oknem. W moim przypadku sprawdza się powiedzenie: „Gdzie diabeł nie może, tam babę pośle”.
Anna Schmidt-Rodziewicz, posłanka na Sejm VIII kadencji. 37 lat, urodziła się i mieszka w Jarosławiu. Ukończyła studia z zakresu socjologii na Wydziale Nauk Społecznych KUL. Pracowała jako nauczycielka języka angielskiego, a także jako urzędniczka w Starostwie Powiatowym i Urzędzie Miasta w Jarosławiu. Następnie pracowała w centrali PiS w Warszawie. W latach 2005-2007 była członkiem gabinetu politycznego w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów; później została doradcą ds. społecznych wiceprezesa PiS, Adama Lipińskiego. W 2011 r. bezskutecznie kandydowała do Sejmu w okręgu krośnieńsko-przemyskim. Wraz z kilkoma młodymi działaczkami brała aktywny udział w kampanii wyborczej PiS. Media grupę tę określiły mianem „aniołków Kaczyńskiego”. W 2014 r. została wybrana do podkarpackiego sejmiku. W 2015 r. uzyskała mandat poselski w okręgu krośnieńsko-przemyskim, otrzymując 16 134 głosy – trzeci co do wielkości wynik wyborczy w okręgu. Działaczka społeczna, współorganizatorka akcji charytatywnych. Hobbystycznie: pianistka (absolwentka Państwowej Szkoły Muzycznej w Jarosławiu).
