Polska, obok Niemiec i Wielkiej Brytanii spośród krajów europejskich, znalazła się w pierwszej piętnastce światowego rankingu liderów konkurencyjności sektora produkcyjnego. Obecnie kluczowym czynnikiem wzrostu w tym obszarze są inwestycje w pozyskanie wykwalifikowanych pracowników, którzy wpłyną na rozwój innowacyjności, a to z kolei spowoduje wzrost konkurencyjności produkcji – wynika z raportu przygotowanego przez firmę doradczą Deloitte oraz Amerykańską Radę ds. Konkurencyjności „2013 Global Manufacturing Competitiveness Index”.
Ponad 550 menedżerów najwyższego szczebla z całego świata wyróżniło inwestycje w kapitał ludzki jako czynnik, który będzie miał decydujący wpływ na zwycięstwo w gospodarczej rywalizacji na rynkach globalnych. Stały się one dużo bardziej istotne niż choćby ponoszone w produkcji koszty pracy, surowców czy energii.
– Wiodące gospodarki koncentrują się na rozwoju talentów oraz inwestycjach w badania i rozwój. To wpływa na wzrost innowacji i przekłada się bezpośrednio na wydajność produkcji. A produkcja wyższej jakości oznacza także większy eksport i więcej inwestycji bezpośrednich – wyjaśnia Magdalena Burnat-Mikosz, Partner w Deloitte, lider działu R&D and Government Incentives w Europie Środkowej.
Dlatego też w raporcie wymieniono czynniki niezbędne do rozwoju przedsiębiorczości, którym respondenci w zależności od wagi przypisywali noty w skali 1 do 10:
-
Talent: jakość, dostępność oraz wydajność siły roboczej, ale także badaczy, naukowców i inżynierów, którzy mają wpływ na rozwój innowacyjności (10 pkt).
-
System handlowy, finansowy oraz podatkowy danego kraju – konieczna jest przejrzystość oraz stabilność regulacji (8,42 pkt).
-
Koszt i dostępność siły roboczej i materiałów (8,07 pkt).
-
Sieć dostawców – opierająca się głównie na lokalnych przedsiębiorcach (7,76 pkt).
-
Przepisy prawa i system prawny – stabilność i jasność przepisów m.in. w prawie pracy (7,60 pkt).
-
Infrastruktura: drogi, lotniska, koleje, sieć elektryczna, IT, telekomunikacyjna (6,47 pkt).
-
Koszty energii – konkurencyjne ceny energii i modernizacja infrastruktury energetycznej (6,25 pkt).
-
Atrakcyjność rynku lokalnego – ważny jest jego rozmiar i dostępność (3,99 pkt).
-
System opieki zdrowotnej – koszty i jakość służby zdrowia (2,48 pkt).
-
Rządowe inwestycje w produkcję i innowację – nakłady na badania i rozwój nauki, technologii, inżynierię i produkcję. Partnerstwo publiczno-prywatne w tych dziedzinach (1 pkt).
Znaczenie ma również wielkość, położenie geograficzne danego kraju oraz jego sytuacja polityczna i ekonomiczna. Dlatego liderem w sektorze produkcyjnym, według rankingu firmy doradczej Deloitte, jest druga gospodarka świata, czyli Chiny, które wyprzedzają Niemcy oraz USA. W pierwszej dziesiątce znalazły się poza tym Indie, Korea Płd., Tajwan, Kanada, Brazylia, Singapur oraz Japonia. Polska z 14. pozycją jest drugim w kolejności państwem ze starego kontynentu. Za nami znalazły się m.in. Wielka Brytania (15), Czechy (19) oraz Francja (25). Niestety, państwa europejskie oraz północnoamerykańskie muszą się liczyć z rosnącym znaczeniem rozwijających się gospodarek z Azji Południowo-Wschodniej oraz Ameryki Południowej, gdyż to właśnie do tych regionów przesuwa się epicentrum branży produkcyjnej.
Global CEO Survey: „2013. Ranking: Krajowy indeks konkurencyjności przemysłu” (TOP 20)
Za pięć lat ranking ten będzie wyglądał prawdopodobnie zupełnie inaczej. Chiny, owszem, pozostaną liderem, ale na drugim i trzecim miejscu znajdą się odpowiednio Indie i Brazylia, a Niemcy i USA spadną na czwartą i piątą pozycję. Z pierwszej dziesiątki wypadnie Japonia, miejsce której zajmie Wietnam. Polska przesunie się zaś na 18. lokatę, co i tak nadal da jej pozycję europejskiego wicelidera, bo spadki dotkną także pozostałe gospodarki ze starego kontynentu.
– To są na razie prognozy kształtu globalnego rynku konkurencyjności, które mogą się spełnić w ciągu najbliższych kilku lat. Niewątpliwie czekają nas zmiany, które na nowo określą wskaźniki wzrostu gospodarczego, poziom zamożności państw i ich obywateli oraz pozycję poszczególnych krajów w światowej układance – wyjaśnia Magdalena Burnat-Mikosz.
Pewnych procesów, jak choćby wzrostu znaczenia gospodarek Indii czy Brazylii, która – według prognoz – wykona największy skok w zestawieniu, nie da się już uniknąć, ale rządy poszczególnych krajów powinny włożyć jak największy wysiłek w pomoc swoim przedsiębiorcom. Menedżerowie wskazywali więc, co najbardziej przeszkadza, a co pomaga w rozwoju konkurencyjności w sektorze produkcyjnym. Okazuje się, że odpowiedzi różnią się w zależności od kraju, w jakim firmy funkcjonują. I tak spośród kilkunastu możliwych europejscy menedżerowie wybrali tylko trzy największe przeszkody: finansową interwencję państw i rządów, politykę imigracyjną oraz regulacje na rynku pracy. Jako czynnik, który znacznie wspomógłby ich sytuację w rywalizacji z przedsiębiorcami z innych kontynentów, Europejczycy w 90 proc. wskazali ochronę własności intelektualnej. Tymczasem dla Amerykanów, oprócz tej konieczności, kluczowa okazała się również polityka transferu i adaptacji technologii, a przeszkadzała m.in. polityka ochrony zdrowia i podatki. Jeszcze inny system wartości jest ważny dla Chińczyków, którzy chcieliby wyraźnej polityki wspierającej naukę i technologię, edukacji siły roboczej i rozwoju infrastruktury. Jako przeszkodę w rozwoju konkurencyjności wymienili m.in. prawo antymonopolowe czy politykę wspierania inwestycji zagranicznych.
Informacje o raporcie:
„2013. Global Manufacturing Competitiveness Index” został stworzony przez Deloitte USA oraz The U.S. Council on Competitiveness. Raport, który został opublikowany w listopadzie br., jest wynikiem badania przeprowadzonego wśród ponad 550 menedżerów najwyższego szczebla firm z całego świata. Poproszono ich, aby określili kraje o najbardziej konkurencyjnej gospodarce teraz i za pięć lat. Ranking zawiera 38 pozycji.
Pobierz pełny raport: 2013. Global Manufacturing Competitiveness Index
