Po pierwszych meczach trzeciej rundy eliminacji europejskich pucharów, aż trzy polskie kluby muszą liczyć na cud, czyli odrobienie strat po pierwszym przegranym meczu. Najtrudniej będzie miała Legia Warszawa, która pierwszy mecz z cypryjskim AEK Larnaka przegrała na wyjeździe aż 1:4. Lech Poznań ma do odrobienia jedną bramkę mniej, ale zadanie trudniejsze, bo po porażce 1:3 u siebie straty z Crveną Zvezdą będzie próbował odrobić na belgradzkiej Marakanie. Pierwszy mecz u siebie przegrał też Raków Częstochowa. On ma jednak największe szanse na odwrócenie losów dwumeczu z Maccabi Hajfa. Przegrał bowiem tylko 0:1 u siebie, ale rewanż z izraelskim zespołem zagra na neutralnym boisku w węgierskim Debreczynie.
Za mistrzów horrorów w europejskich pucharach śmiało możemy uznać piłkarzy Wisły Kraków. Potrafili oni odwracać losy przegranych, wydawałoby się dwumeczów, nie jeden raz.
Trenerowi zostały złudzenia
Gdyby jednak trenerzy Legii i Lecha przed rewanżowymi meczami chcieli udowodnić swoim zawodnikom, że nie ma rzeczy niemożliwych, to powinni im puścić dwumecz Wisły z Realem Saragossa z 2000 r. W Hiszpanii krakowianie przegrali 1:4 i nawet trener Orest Lenczyk przyznał, że szans wielkich jego ekipa już nie ma.
– Zostały nam tylko złudzenia – mówił „syn Nestora”, jak nazywał sam siebie Lenczyk.
W rewanżu Real do przerwy prowadził 1:0 po samobóju Marcina Baszczyńskiego, a szkoleniowiec Wisły zaczął wpuszczać na rezerwowych graczy, aby oswajali się z zagranicznym rywalem, zanim odpadną. Wtedy jednak doszło do cudu – krakowianie wbili cztery bramki w 36 minut i wyeliminowali Hiszpanów po rzutach karnych!
– W zawodzie trenera raz się jest baranem, raz rzeźnikiem. Dwa tygodnie temu z Hiszpanii ja wracałem jako baran, ale dzisiaj to ja byłem rzeźnikiem – podsumował Orest Lenczyk, trener Wisły.
Trójka rezerwowych, która przywróciła Wisłę do życia, to Grzegorz Niciński, Łukasz Sosin i strzelec jednego z goli, Kelechi Icheanacho. To Nigeryjczyk trafił na 1:1, czym poderwał zespół do walki. Pozostałe bramki zdobyli – Tomasz Frankowski dwie i Kazimierz Moskal. Zszokowani Hiszpanie nie wiedzieli co się dzieje. Serię rzutów karnych Wisła z Arturem Sarnatem w bramce wygrała 4:3.
– Jestem mocno zszokowany tym, co wydarzyło się w Krakowie. Przyjechaliśmy w roli pewnego faworyta i zostaliśmy poskromieni. Nie doceniliśmy przeciwnika, który po przerwie wyszedł na boisko zmobilizowany i tym całkowicie nas zaskoczył – mówił po meczu trener gości Juanma Lillo.
Dwa lata później w sezonie 2002/2003, prowadzona przez Henryka Kasperczaka ekipa była hegemonem na polskim podwórku, ale chciała też pokazać się w Europie. Sezon wcześniej mistrzem niespodziewanie została Legia, więc „Biała Gwiazda” musiała zadowolić się występami w Pucharze UEFA. Tam pokazała, że w rewanżu można odrobić straty nawet z ekipami z najmocniejszych lig świata.
Adriano się nie spodziewał
Z wyjazdu do Parmy krakowianie przywieźli niekorzystne 1:2, które dawało cień nadziei na awans. W rewanżu Polacy zagrali jednak koncertowo – doprowadzili do dogrywki, w której wbili jeszcze dwie bramki i czołowa włoska ekipa pożegnała się z Pucharem UEFA po przykrej porażce aż 1:4.
I tutaj rewanż zaczął się niekorzystnie, bo od gola Adriano już w 6. min meczu. Kiedy sławny Brazylijczyk schodził z boiska przy stanie 0:1, czyli w dwumeczu 1:3, nikt się nie spodziewał, że Parma odpadnie. Tymczasem po golach Kamila Kosowskiego w 71. min i Macieja Żurawskiego w 80. Wisła doprowadziła do dogrywki, w której goście nie mieli nic do powiedzenia. Drugi gol „Żurawia” oraz trafienie rezerwowego Daniela Dubickiego, przesądziły sprawę awansu na korzyść Wisły. Dzięki temu kibice z Krakowa w kolejnych rundach mogli obejrzeć legendarne starcia z czołowym niemieckim klubem Schalke 04 Gelsenkirchen i drugą ekipą z Włoch – Lazio Rzym.
Lech Poznań też ma w swojej historii takie mecze. Być może słyszał o nich trener Niels Frederiksen, bo na konferencji prasowej przed spotkaniem w Belgradzie powiedział:
– Mamy dwa gole do odrobienia, ale jest to możliwe. Nie musimy się specjalnie stresować od początku meczu i rzucać od razu wszystkich sił. 90 minut to jest dużo czasu na to, by strzelić dwie bramki. Chcemy zacząć ten mecz mniej więcej tak samo, jak to uczyniliśmy tydzień temu w Poznaniu. Zobaczymy jak rozwinie się sytuacja, jeśli nie uda nam się zdobyć tych goli, na pewno będziemy musieli mocniej przycisnąć rywala w trakcie spotkania – mówił Duńczyk.
W Poznaniu do legendy przeszedł dwumecz z Austrią Wiedeń, która do Wielkopolski przyjechała z reprezentantem Polski Jackiem Bąkiem w składzie. W sezonie 2008/2009 Lech musiał co prawda odrobić tylko jedną bramkę z wyjazdowego spotkania z Wiedia, ale doszło do tego w bardzo emocjonujących okolicznościach. Po godzinie było 1:1 i w tym momencie awans mieli Austriacy, ale Polacy losy rywalizacji do góry nogami wywrócili, zdobywając bramkę w samej końcówce. Okazało się, że to dopiero początek dreszczowca. Gola na 3:1 strzelił już w dogrywce Robert Lewandowski, ale Austria odpowiedziała golem i w tym momencie to ona była w fazie grupowej Pucharu UEFA. Awans piłkarzom Franciszka Smudy dał jednak Rafał Murawski, który zdobył bramkę w doliczonym czasie dogrywki.
Arboleda w objęciach Smudy
Ponad 20 tysięcy widzów na stadionie przy ulicy Bułgarskiej w Poznaniu oszalało z radości, a wzruszony Manuel Arboleda płakał w objęciach Smudy, który po raz kolejny potwierdził swoją renomę trenera od zadań specjalnych.
– Chciałem podziękować piłkarzom za charakter, który potrafiłem im wszczepić. Dzwonił do mnie nawet prezydent Polski, który gratulował stylu zwycięstwa. Można powiedzieć, że jesteśmy w Europie – cieszył się nieskromnie Smuda.
Z tym samym austriackim zespołem straty potrafiła odrobić także Legia Warszawa i to całkiem niedawno, bo w sierpniu 2023 r. Nie było to łatwe, bo wysokie zwycięstwo musiała odnieść na wyjeździe. U siebie przegrała bowiem z Austrią 1:2.
W Wiedniu Legia zagrała jednak koncertowo i kontrolowała mecz przez większą jego część. Do 68. min wynik był 0:3 i liczni kibice z Warszawy rozpoczęli już świętowanie awansu, skandując „Puchar jest nasz!”. Austria nie zamierzała się jednak poddać i doprowadziła do wyniku 2:3, który dawał jej dogrywkę. Gola na 2:4 strzelił jednak Maciej Rosołek w 87. min, ale nie był to koniec emocji, bo Austria w 96. min znowu strzeliła i zaczęła szykować się do dogrywki.
Jak pamiętamy do niej jednak nie doszło, bo w 10., doliczonej przez sędziego minucie, przepiękną bramkę zdobył Albańczyk Ernest Muci. Po golu na 3:5 Austria nie wznowiła już nawet gry.
Na Łazienkowskiej Legia też potrafi odrabiać wysokie straty. Dokonała tego dokładnie 24 września 1996 roku w rewanżowym meczu 1/32 Pucharu UEFA. Do Polski Panathinaikos Ateny przyjechał bronić rynku 4:2 z pierwszego meczu. W składzie Greków było dwóch reprezentantów Polski – bramkarz Józef Wandzik i napastnik Krzysztof Warzycha. To jednak nie oni cieszyli się z awansu, bo na Legii po meczu o scenariuszu godnym Alfreda Hitchcocka, gospodarze wygrali 2:0 i dzięki, zniesionej już zasadzie „podwójnego” gola na wyjeździe, awansowali dalej.
Przez długi czas nie jednak nie zapowiadało takiego zakończenia. Do przerwy było 0:0 i trudno było przypuszczać, żeby Legia, która tamten sezon rozpoczęła z 13 piłkarzami w składzie, nie licząc juniorów, była w stanie odwrócić losy meczu. Tak się jednak stało po golach Marcina Mięciela w 53. i Cezarego Kucharskiego w 93. min!
Orkiestra grała dla Legii
Ten mecz uważany jest za jeden z najlepszych w historii klubu.
– To była niesamowita radość. Nigdy takiej nie przeżyłem – przyznał jeden z bohaterów meczu, bramkarz Grzegorz Szamotulski. – Ekstra mecz i potem ekstra impreza. Poszliśmy do „Szwejka” . Siedziała tam jakaś szycha, której przygrywała orkiestra. Nasi kibice zarządzili jednak, że później aż do końca imprezy grała już tylko „Mistrzem Polski jest Legia!” – wspominał na łamach „Naszej Legii” „Szamo”.
W dawniejszej historii wspaniałe odrabianie strat kibice mogli oglądać w Chorzowie i Łodzi. W sezonie 1973/74 Ruch Chorzów zanim doszedł do ćwierćfinału Pucharu UEFA, musiał odrobić stratę dwóch goli z meczu z Honvedem Budapeszt. W stolicy Węgier „Niebiescy” przegrali 0:2 po dwóch golach Laszlo Pusztaia. Napastnik reprezentacji Węgier nie zagrał w rewanżu, ale i tak wiele by nie pomógł, bo Ruch rozgromił Honved aż 5:0!
Pięć goli w rewanżu dało też awans Widzewowi Łódź na drodze do półfinału Pucharu Mistrzów w sezonie 1982/83. Zanim doszło do legendarnych meczów w Juventusem Turyn Zbigniewa Bońka, w 1/8 finału zespół z Łodzi trafił na mistrza Austrii – Rapid Wiedeń.
Pierwszy mecz na wyjeździe Widzew przegrał 1:2 i w Łodzi musiał odrabiać jednobramową stratę. Rapid miał wówczas bardzo silny skład z legendarnym Czechem Antoninem Panenką na czele. Widzew nie dał gościom żadnych szans. Po 29. min prowadził już 3:0 po dwóch golach rzadko łapiącego się do składu Pawła Woźniaka i jednym Zdzisława Rozborskiego, który wbił do siatki piłkę „wyplutą” przez bramkarza, po „atomowym” strzale Krzysztofa Surlita z rzutu wolnego.
I tu – jak w przypadku Legii ponad 40 lat później – okazało się, że 3:0 z austriackim klubem, niczego jeszcze nie przesądza. Po „podcince” Panenki z karnego i trafieniu Leo Lainera zrobiło się 3:2, co premiowało zespół z Wiednia. Widzew na dwa gole Austriaków odpowiedział także dwoma golami – Surlita w 65. i rezerwowego Wiesława Wragi w 77. Samobójczy gol Andrzeja Grębosza w 88. min nie zaszkodził gospodarzom, którzy wygrali 5:3 i awansowali do ćwierćfinału, w którym czekał na nich słynny Liverpool.
– Na murawę wbiegli ludzie i znosili nas do szatni. Mieliśmy swoje święto. To był nasz dzień. Zrobiliśmy kawał dobrej roboty – wspominał wydarzenia pomeczowe Wiesław Wraga. Miejmy nadzieję, że polscy kibice po rewanżach ze Zvezdą, AEK i Maccabi też będą mieli powody do zadowolenia.
Czytaj także:
