Halina Bortnowska urodziła się w 1931 roku w Toruniu, ale szkołę podstawową skończyła w 1944 roku w Warszawie. W trakcie Powstania Warszawskiego została deportowana do niemieckiego obozu pracy. W późniejszych latach uczestniczyła w projektach Akcji Znaków Pokuty polegających na porządkowaniu ruin w Polsce (Oświęcim) i Niemczech (Drezno), była animatorką projektów upamiętnienia ofiar getta warszawskiego, Jedwabnego i Srebrenicy. Angażowała się również w działania na rzecz pojednania polsko-niemieckiego.
W latach 70. współtworzyła ruch hospicyjny w Polsce i pierwsze polskie hospicjum w Nowej Hucie. Jako wolontariusza pomagała terminalnie chorym. W latach 80. była doradcą Komisji Robotniczej Hutników w Nowej Hucie i uczestniczyła w I Zjeździe NSZZ “Solidarność”.
Była również uczestniczką ruchu ekumenicznego wyrażającego potrzebę zwołania kolejnego Soboru w Kościele Katolickim. Od 1967 do 1982 aktywnie uczestniczyła w pracach Światowej Rady Kościołów.
W 1986 roku została członkiem Komitetu Helsińskiego w Polsce. Była współzałożycielka Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka oraz Stowarzyszenia Przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii “Otwarta Rzeczpospolita”. Działała również jako Członkini Rady Społecznej przy Rzeczniku Praw Obywatelskich. Publikowała m.in. na łamach “Tygodnika Powszechnego” – była uważana za jedną z jego najwybitniejszych publicystek współtworzących otwartą linię pisma – a także “Gazety Wyborczej” i “Znaku”.
