Klucznik dawnego Sanoka – znakomity poeta i wybitny intelektualista, Janusz Szuber został w piątek Honorowym Obywatelem Sanoka. Uroczystość odbyła się podczas 45. nadzwyczajnej sesji Rady Miasta Sanoka w miejscu niezwyczajnym, bo w Sali Gobelinowej Muzeum Historycznego w licznym gronie przyjaciół, miłośników poezji Szubera oraz lokalnych władz. A wszystko to w przeddzień 70. urodzin Janusza Szubera.
Laudację na cześć poety wygłosiła Małgorzata Sienkiewicz – Woskowicz, redaktor naczelna Tygodnika Sanockiego. Bo warto, by nie tylko Sanok wiedział, że ten urodzony w 1947 roku w Sanoku poeta, felietonista i eseista, obok Zbigniewa Herberta, Czesława Miłosza, Wisławy Szymborskiej i Stanisława Barańczaka, wymieniany jest wśród najlepszych polskich poetów współczesnych. Jego świat zogniskowane wokół centrum, miejsca zamieszkania przy sanockim rynku, skąd widok na przeszłość, kościoły, San, zamek, ale i nieco dalej – na szpital, ujarzmiony w słowa zachwyca, choć trudno nazwać go idyllicznym.
Małgorzata Sienkiewicz – Woskowicz. Fot. Tadeusz Poźniak
Ciekawe jest to, że swój późny debiut, bo dopiero w 1994 roku zawdzięcza kuzynce, dr Grażynie Jarosz zajmującej się mikrobiologią i na stałe mieszkającej w Oslo, ale która namówiła go do wydania pięciu tomików wierszy i sfinansowała poetycki debiut.
Dziś Janusz Szuber jest autorem kilkunastu tomów poetyckich wydawanych w najlepszych wydawnictwach: „Paradne ubranko i inne wiersze” (1995), „Apokryfy i epitafia sanockie” (1996), „Pan Dymiącego Zwierciadła” (1996), „Gorzkie prowincje” (1996), „Srebrnopióre ogrody” (1996), „Śniąc siebie w obcym domu” (1997), „O chłopcu mieszającym powidła” (1999), „Biedronka na śniegu” (1999), „7 Gedichte/Wierszy” (1999), „Okrągłe oko pogody” (2000), „ Z żółtego metalu” (2000), „19 wierszy” (2000), „Las w lustrach” (2001), „Lekcja Tejrezjasza” ( 2003), „Glina, ogień, popiół” (2003), „Tam, gdzie niedźwiedzie piwo warzą (2004), „Mojość” (2005), „Czerteż” (2006), „Pianie kogutów” (2008), „Wpis do ksiąg wieczystych” (2009), „Wyżej, niżej, już” (2010), „Powiedzieć. Cokolwiek” (2011), „Emeryk u wód” ( 2012), „Tym razem wyraźnie" (2014), „Rynek 14/1” (2016).
– I wszystkie one przesączone są Sanokiem, historiami sanoczan, Górami Słonnymi. A Janusz Szuber jest klucznikiem dawnego Sanoka, za co dziękujemy – mówił Tadeusz Pióro, burmistrz miasta, wręczając autorowi wierszy miły prezent – grafiki prof. Leszka Rózgi.
– Zawsze byłem entuzjastą samorządności, tym bardziej cieszy mnie ta nagroda – dziękował poeta. – Z całego serca jestem wdzięczny i bardzo wzruszony, bo jako sanoczanin jestem też głębokim patriotą lokalnym.
Janusz Szuber, przypomniał też o innym wybitnym sanoczaninie, Marianie Pankowskim, swoim przyjacielu i mistrzu, bo to dzięki niemu współczesnym językiem zaczął pisać o miejscu mu najbliższym, o Sanoku.
Fot. Tadeusz Poźniak
– A dlaczego Sanok, bo przecież jest mi bliższy niż chociażby Nowy York – mówił poeta. – Jednocześnie jest to miejsce jak każde inne, gdzie rozgrywają się wszystkie problemy i najważniejsze momenty, jakie człowiek ma do przeżycia.
W trakcie wieczoru Janusz Szuber odczytał też trzy swoje wiersze, a goście wysłuchali mini koncertu akordeonowego w wykonaniu Julii Cybuch.
Przyznanie tytułu Honorowego Obywatela Sanoka, nie kończy jednak uroczystości związanych z 70. urodzinami poety, które obchodzi 10 grudnia. Z tej okazji w poniedziałek, 11 grudnia o godz. 17 w Sali Gobelinowej odbędzie się Krakowski Salon Poezji – Wiersze Janusza Szubera. Do Sanoka swój przyjazd potwierdzili: Anna Dymna, Bronisław Maj i Jacek Romanowski, którzy w mistrzowskiej interpretacji zaprezentują jego wiersze, a opracowanie muzyczne zapewni Łukasz Sabat.
