11 grudnia Janusz Szuber obchodzić będzie 70. urodziny. Z tej okazji już w piątek, 8 grudnia w Muzeum Historycznym w Sanoku odbierze prestiżowy tytuł Honorowego Obywatela Sanoka. W poniedziałek, 11 grudnia swoje urodziny świętował będzie z Anną Dymną, krakowską aktorką, założycielką Salonu Poezji, która specjalnie tego dnia przyjedzie do grodu Grzegorza, by czytać wiersze znakomitego sanockiego intelektualisty i poety.
Można powiedzieć, że rok 2017 jest rokiem Janusza Szubera. Kilka tygodni temu magazyn VIP Biznes&Styl uhonorował go prestiżową statuetką VIP Honorowy, podkreślając dziewięcioletnie związki poety z naszym magazynem, a już wkrótce kolejne dla niego wyróżnienia.
Janusz Szuber to urodzony w 1947 roku w Sanoku poeta, felietonista i eseista, który obok Zbigniewa Herberta, Czesława Miłosza, Wisławy Szymborskiej, Stanisława Barańczaka, wymieniany jest wśród najlepszych polskich poetów współczesnych. Jego świat zogniskowane wokół centrum, miejsca zamieszkania przy sanockim rynku, skąd widok na przeszłość, kościoły, San, zamek, ale i nieco dalej – na szpital, ujarzmiony w słowa zachwyca, choć trudno nazwać go idyllicznym. Sam mówi o sobie jak o rzemieślniku, który stara się, by jego rzemiosło było dobre. Pisanie poezji na poziomie drukowalności nie miałoby dla niego sensu.
Poezja Janusza Szubera tłumaczona jest na 12 języków. On sam debiutował późno – w 1994 roku. Aż trudno uwierzyć, ale przez 27 lat swoje wiersze pisał do szuflady. Nigdy też nie zamierzał być poetą. Jako student polonistyki chciał w przyszłości „na kolanach” analizować i podziwiać dzieła mistrzów pióra: Krasickiego, Mickiewicza, Norwid, (ale Słowacki już nie). Białoszewskiego, Miłosza, Szymborską oraz swojego idola – Herberta. Przeznaczenie napisało inny scenariusz – to jego wiersze są przedmiotem analiz, a przede wszystkim wspaniałą lekturą, na każdym kroku przypominającą, jaką moc ma słowo. Zawsze i wszędzie.
Jest autorem kilkunastu tomów poetyckich: „Paradne ubranko i inne wiersze” (1995), „Apokryfy i epitafia sanockie” (1996), „Pan Dymiącego Zwierciadła” (1996), „Gorzkie prowincje” (1996), „Srebrnopióre ogrody” (1996), „Śniąc siebie w obcym domu” (1997), „O chłopcu mieszającym powidła” (1999), „Biedronka na śniegu” (1999), „7 Gedichte/Wierszy” (1999), „Okrągłe oko pogody” (2000), „ Z żółtego metalu” (2000), „19 wierszy” (2000), „Las w lustrach” (2001), „Lekcja Tejrezjasza” ( 2003), „Glina, ogień, popiół” (2003), „Tam, gdzie niedźwiedzie piwo warzą (2004), „Mojość” (2005), „Czerteż” (2006), „Pianie kogutów” (2008), „Wpis do ksiąg wieczystych” (2009), „Wyżej, niżej, już” (2010), „Powiedzieć. Cokolwiek” (2011), „Emeryk u wód” ( 2012), „Tym razem wyraźnie" (2014), „Rynek 14/1” (2016).
