Wydarzenie miało na celu upamiętnienie losów osób zesłanych na Sybir i do Kazachstanu w latach 1940-1956. To nie tylko oddanie hołdu setkom tysięcy Polaków, którzy zostali wyrwani ze swoich domów i zesłani w odległe tereny Związku Radzieckiego, ale przede wszystkim budowanie i wzmacnianie naszej tożsamości narodowej oraz naukę szacunku dla przeszłości i solidarności międzypokoleniowej.
Coroczne spotkanie jest także doskonałą lekcją historii dla młodego pokolenia, stąd w sali obecna była młodzież. Występy artystyczne przygotowane przez uczniów szkół pozwoliły jeszcze wrażliwiej i głębiej zrozumieć dramatyzm tamtych wydarzeń. Włączenie młodego pokolenia ma fundamentalne znaczenie – przekazywane świadectwa rodzin, relacje osób, które same doświadczyły zesłań, opowieści o stracie i walce o zachowanie tożsamości, przybliżają trudną, często niewyobrażalną rzeczywistość deportacji.
Podczas spotkania osoby szczególnie zaangażowane w kultywowanie pamięci o zesłańcach zostały uhonorowane odznaczeniami: m.in. medalami „Pro Patria” oraz odznakami honorowymi.
Historia zesłań Polaków na Syberię i do Kazachstanu to jedna z najboleśniejszych kart naszej historii. Przesiedlenia, deportacje, przymusowa praca oraz głód i ekstremalne warunki — to wszystko pozostawiło trwały ślad w losach rodzin i całych społeczności. Po zakończeniu II wojny światowej wielu zesłańców zdołało wrócić do kraju, choć dramatyczne doświadczenia pozostawiły trwałe ślady w ich zdrowiu i psychice. Z kolei część z nich nigdy nie powróciła do kraju.
Czytaj także:
