Życiorys ma każdy, ale nie każdy ma biografię – mawiał prof. Jerzy Chłopecki, socjolog i politolog. Powiedzieć o nim, że miał biografię, to za mało, był znakomitym naukowcem, erudytą, Kongresowiakiem, który przedzierzgnął się w Galicjanina i bardzo był z tego dumny. W piątek, w pierwszą rocznicę śmierci prof. Chłopeckiego w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie odbyła się uroczystość nadania auli imienia prof. Chłopeckiego i odsłonięcie tablicy pamiątkowej z udziałem rodziny, władz i społeczności akademickiej WSIiZ oraz licznych przyjaciół profesora z całej Polski.
Historia profesora Chłopeckiego, to historia znakomitego humanisty i nietuzinkowego człowieka. Naukowca, który do Rzeszowa trafił przez szczęśliwy przypadek w 1984 roku i na trzydzieści lat związał się z tym miastem i regionem. Z miejscem, które, jak wielokrotnie podkreślał, stało się jego ukochanym miejsce na ziemi. Był też niezwykle barwną postacią, o czym przypomniał w piątek prof. Stanisław Waltoś z Uniwersytetu Jagiellońskiego . Melomanem, płynnie czytającym nuty, duszą towarzystwa, kolekcjonerem malarstwa, w końcu rasowym koniarzem, a nawet znawcą czerwonego wina. Gdy na 70. urodziny w prezencie otrzymał klacz, śmiertelnie poważnie żartował, że z etatu profesora chciałby się przenieść na stajennego. Uwielbiał konne przejażdżki po wzgórzach wokół Kielnarowej.
Prof. Jerzy Chłopecki, urodzony w 1936 r. w Lidzie na Grodzieńszczyźnie, był absolwentem studiów magisterskich i doktoranckich na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie się habilitował. Jego wielką pasją było dziennikarstwo. W latach 80. XX wieku był redaktorem naczelnym tygodnika „Ekran”, a w połowie lat 90. XX wieku dyrektorem programowym Polskiego Radia Rzeszów.
W pierwszą rocznicę śmierci prof. Chłopeckiego w WSIiZ w Rzeszowie zaprezentowany został film, przygotowany przez jego doktorantów: Łukasza Błąda i Olgę Kurek – Ochmańską, w którym wspominali go jego bliscy przyjaciele, współpracownicy i rodzina m.in. prof. Tadeusz Pomianek, rektor WSIiZ w Rzeszowie; Anna Hetmańska; prof. Piotr Kłodkowski, rektor Wyższej Szkoły Europejskiej im. ks. Józefa Tischnera w Krakowie; dr Wergiliusz Gołąbek, prorektor ds. Rozwoju i Współpracy WSIiZ; żona Jadwiga Chłopecka, prof. Aleksander Chłopecki – syn, prof. Janusz Adamowski, dziekan wydziału dziennikarstwa i nauk politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, prof. Marek Jabłonowski, dyrektor Instytutu Dziennikarstwa UW, prof. Kazimierz Z. Sowa z Instytutu Spraw Publicznych Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz wychowankowie profesora Chłopeckiego.
Zaprezentowana została też książka „Teraźniejszość totalna. Tezy o współczesności. Profesor Jerzy Chłopecki in memoriam” oraz reedycja zbioru felietonów profesora Chłopeckiego – „Pocztówki z Galicji”.
– Idź przez życie tak, aby ślady twoich stóp przetrwały cię. … Słowami biskupa Jana Chrapka prof. Jerzy Olędzki z Uniwersytetu Warszawskiego podsumował życie prof. Chłopeckiego przypominając, że odszedł, ale ciągle jest obecny w tym, co po sobie zostawił. – Smutno, że Jerzego nie ma, ale dobrze, że był – mówiła Anna Hetmańska, przyjaciółka prof. Chłopeckiego, uczestniczka słynnych "posiad", w których brał udział także prof. Chłopecki, a które odbywały się przed laty w Filharmonii Podkarpackiej, w gabinecie Wergiliusza Gołąbka, gdy ten był dyrektorem filharmonii.
Był znakomitym socjologiem i politologiem, intelektualistą, przez wiele lat prorektorem ds. spraw Nauki Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie oraz szefem Katedry Nauk Społecznych. Sprawował nadzór merytoryczny nad wszystkimi projektami naukowymi WSIiZ.
Autor wielu książek m.in. „Rewolucja i postęp”, „Czas, świadomość, historia. Uwarunkowania potocznej świadomości czasu”, „Przestrzeń polityczna Polski. Konflikt i zmiana”, „Ciągłość, zmiana i powrót. Szkice z socjologii wychowania”, kilkudziesięciu artykułów naukowych, rozdziałów w monografiach oraz wielu tekstów publicystycznych. Recenzent wielu prac doktorskich i habilitacyjnych. Odznaczony m.in. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej, odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Prywatnie prof. Chłopecki był niezwykle dowcipną osobą, wręcz ekscentryczną. Nie znoszący blichtru i głupoty, w wiecznym dyskursie widział rozwój intelektualny człowieka i nauki.
