Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 9 lipca 2018 r., nr 0114-KDIP3-1.4011.284.2018.1.ES stwierdził, że odszkodowanie, które zostało wypłacone na mocy ugody sądowej z tytułu ustalenia zatrudnienia na podstawie stosunku pracy a nie cywilnoprawnej umowy zlecenia, mimo że nie zostało wymienione w katalogu wyjątków w art. 23 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „u.p.d.o.f.”), to nie może zostać zakwalifikowane jako koszt podatkowy, gdyż nie spełnia wymagań z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., tj. odszkodowanie nie zostało wypłacone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
Komentarz AXELO (aplikant radcowski Ernest Szczęch)
W stanie faktycznym, na gruncie którego wydana została interpretacja, Wnioskodawca wystąpił do organu o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu. Były pracownik Wnioskodawcy wystąpił przeciwko Wnioskodawcy do sądu powszechnego z powództwem o ustalenie stosunku pracy, wydanie świadectwa pracy oraz zasądzenie świadczeń pieniężnych ze stosunku pracy i uzyskał prawomocny wyrok częściowy, w którym Sąd stwierdził, że pomiędzy nim a Wnioskodawcą istniał stosunek pracy. W zakresie roszczeń pieniężnych postępowanie zostało zakończone ugodą sądową. W konsekwencji Wnioskodawca wypłacił byłemu pracownikowi odszkodowanie.
Przedmiotem rozważań organu było rozstrzygnięcie, czy Wnioskodawca może kwotę odszkodowania wypłaconą byłemu pracownikowi uznać za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1u.p.d.o.f.? W konsekwencji wydana została interpretacja, w której organ stwierdził, że takiego odszkodowania nie można uznać za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f.
W jej treści stwierdzono, że muszą zaistnieć określone warunki, aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodu tj.: został on poniesiony przez podatnika, jest definitywny (rzeczywisty) – jego wartość nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona, pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, został właściwie udokumentowany, nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Wedle powyższego, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu, zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty wyłączeniem określonym w art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanego stanu faktycznego organ stwierdził, że wprawdzie odszkodowanie uzyskane przez pracownika na skutek niezgodnego z prawem działania pracodawcy, może zostać uznane za związane z działalnością gospodarczą, to jednak nie ma na celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodu. Brak spełnienia kryterium celu poniesionego wydatku uniemożliwia jego zakwalifikowanie jako kosztu uzyskania przychodu. Za cel wypłaty odszkodowania uznać należy zwolnienie z ciążącego zobowiązania i wynagrodzenie szkody pracownika. Nie ma zatem podstaw do uznania odszkodowania wypłaconego pracownikowi za swoisty ekwiwalent należności przysługujących pracownikowi od pracodawcy.
Powyższe stanowisko Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wpisuje się w linię orzeczniczą sądów administracyjnych (m. in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 grudnia 2014 r., sygn. akt: II FSK 2704/12; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku w wyroku z dnia 17 stycznia 2018 r. sygn. akt I SA/Gd 1525/17).
Aby szczegółowo omówić poruszone zagadnienia, skontaktuj się z AXELO. www.axelo.pl
Informacje zawarte w niniejszym artykule/komentarzu mają charakter skrótowy i informacyjny. Informacje te nie powinny zastępować szczegółowej analizy poruszanych w nim zagadnień, jak również stanowić podstawy podejmowania decyzji biznesowych lub jakichkolwiek innych czynności prawnych lub faktycznych.
