Żeglarz Henryk Jaskuła, łącznika Powstania Warszawskiego Barbara Wyrzykowska, twórca wydziału budownictwa i były rektor Politechniki Rzeszowskiej prof. Stanisław Kuś, pierwszy wicewojewoda podkarpacki Wiesław Różycki, były prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej i Igloopolu Dębica Edward Brzostowski, a także dziennikarze, samorządowcy są wśród zmarłych związanych z Podkarpaciem, których wspominamy we Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny. Także bp. Jana Niemca, który jako student zakładał w Rzeszowie pierwsze Niezależne Zrzeszenie Studentów, a 27 października zmarł w szpitalu w Łańcucie z powodu zakażenia koronawirusem.
Franciszek Kosiorowski
Były wiceprezydent Rzeszowa zmarł 26 stycznia br. w wieku 69 lat. Z Rzeszowem związany był od 1972 roku. Początkowo pracował w Komunalnym Przedsiębiorstwie Robót Drogowych, a następnie został prezesem Miejskiego Przedsiębiorstwa Dróg i Mostów, które 1992 roku zostało sprywatyzowane. W 2003 roku, kilka miesięcy po tym, jak po raz pierwszy prezydentem Rzeszowa został Tadeusz Ferenc, Franciszek Kosiorowski powołany został na wiceprezydenta odpowiedzialnego za inwestycje. W Ratuszu spędził dwa lata, po czym wrócił do Miejskiego Przedsiębiorstwa Dróg i Mostów, gdzie w ostatnich latach był wieceprezesem.
Fot. Archiwum biznesistyl.pl
Tadeusz Pióro
Były burmistrz Sanoka odszedł 21 kwietnia, w wieku 63 lat, po długiej i ciężkiej chorobie. Był absolwentem biologii na Uniwersytecie Jagiellońskim i przez wiele lat pracował w sanepidzie, m.in. na stanowisku zastępcy dyrektora Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Sanoku oraz dyrektora Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Brzozowie. W 2010 roku w wyborach samorządowych wybrany został na radnego sejmiku województwa podkarpackiego. W 2014 roku, by zdobyć fotel burmistrza Sanoka zrezygnował z bycia członkiem zarządu województwa podkarpackiego. W 2018 bezskutecznie ubiegał się o reelekcję w Sanoku. Od listopada 2019 roku kierował Klinicznym Szpitalem Wojewódzkim nr 1 w Rzeszowie.
Fot. Archiwum biznesistyl.pl
Edward Brzostowski
Polityk, poseł, samorządowiec, przedsiębiorca i działacz sportowy – jedna z najbardziej rozpoznawalnych postaci z Podkarpacia. W przeszłości były prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej i Igloopolu Dębica. Zmarł 1 maja w szpitalu w Mielcu, w wieku 85 lat.
Pochodził ze Straszęcina na Podkarpaciu. Jako 16-latek rozpoczął pracę w Stoczni Gdańskiej, a po kilku latach powrócił do Dębicy, z którą związał się na całe życie. Trafił do Kombinatu Rolniczo-Przemysłowego Igloopol, gdzie przeszedł wszystkie szczeble kariery i w 1969 został dyrektorem Kombinatu Rolniczo-Przemysłowego Igloopol.
W 1978 należał do współtwórców, a następnie był wieloletnim prezesem LKS Igloopol Dębica (na początku lat 90. piłkarze tego klubu grali w I lidze – najwyższym ówczesnym poziomie ligowym). W kwietniu 1985 został wybrany na prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej, ale już rok później zrezygnował.
Od września 1955 do rozwiązania należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Przewodniczył także powiatowym strukturom Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w Dębicy. W latach 1983–1989 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. W 2001 roku z ramienia koalicji SLD-UP został posłem, ale rok później wygrał wybory na burmistrza Dębicy i zrezygnował z pracy w Sejmie. W 2010 roku został radnym sejmiku województwa podkarpackiego z listy SLD. W 2014 i 2018 ponownie ubiegał się o miejsce w sejmiku – bez sukcesu.
Kapitan Henryk Jaskuła
Żeglarz i kapitan jachtowy, który na „Darze Przemyśla” jako pierwszy Polak i trzeci żeglarz w historii, samotnie, bez zawijania do portów okrążył Ziemię – zmarł 14 maja w Przemyślu. Miał 96 lat. Słynny żeglarz urodził się w Polsce, ale dzieciństwo i młodość spędził w Argentynie, gdzie rodzina wyemigrowała za chlebem. Studiował na wydziale elektromechanicznym Uniwersytetu Narodowego w La Plata. W 1946 roku powrócił do Polski i tutaj na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie dokończył studia. Z Przemyślem związała go żona.
W 1963 roku, z myślą o rejsie do rodziny w Argentynie, zdobył stopień sternika jachtowego, a w 1971 uzyskał stopień jachtowego kapitana żeglugi wielkiej. W 1973 roku wyruszył jachtem „Euros” z Valparaíso w Chile, wokół przylądka Horn do Buenos Aires, gdzie spotkał się z rodziną. W 1975 roku Jaskuła odbył swój pierwszy samotny rejs bałtycki.
Cztery lata później, 12 czerwca 1979 roku wypłyną w legendarny, samotny rejs dookoła Ziemi. Rejs trwał 344 dni, a trasa prowadziła z Gdyni, wokół Przylądka Dobrej Nadziei, na południe od Australii i Nowej Zelandii, wokół Przylądka Horn z powrotem do Gdyni, gdzie dotarł 20 maja 1980 roku. 18 lutego 2013 został nagrodzony Super Kolosem za całokształt dokonań żeglarskich.
Marcin Kalita
Dziennikarz Radia Rzeszów zmarł 3 czerwca br., w wieku zaledwie 45 lat. Z mediami współpracował od 1991 roku. Jego specjalnością były wywiady ze znanymi aktorami, muzykami, twórcami. Publikował je m.in. na łamach: „Świata Młodych”, „Filipinki”, „TIMu”, „Życia na gorąco”, „Pani Domu”, „Super TV”, „TeleTygodnia” i wielu tytułów regionalnych.
Przez pewien okres pracował jako specjalista ds. promocji w Teatrze im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie. Ostatnio na stałe związany był z redakcją nowych mediów w Radiu Rzeszów.
Fot. Archiwum biznesistyl.pl
Prof. dr hab. inż. Stanisław Kuś
Odszedł 7 lipca, w wieku 95 lat – doktor honoris causa Politechniki Rzeszowskiej i wieloletni rektor tej uczelni, Honorowy Obywatel Miasta Rzeszowa. Naukowiec i praktyk. Zaprojektował budynek rzeszowskiej hali targowej, halę „Olivia” w Gdańsku i katowicki „Spodek”. Kierował projektami Stadionu Narodowego i Hali widowiskowej w Aleppo w Syrii.
Prof. Stanisław Kuś, profesor nauk technicznych, konstruktor, a zarazem humanista i poliglota, znawca literatury i historii, zapalony żeglarz i miłośnik gór urodził się w 1925 roku w Rzeszowie, w rodzinie profesora gimnazjalnego Andrzeja Kusia, doktora filozofii, działacza PSL „Piast” w czasie międzywojennym, więźnia politycznego w okresie lat pięćdziesiątych, i Jadwigi z domu Rusin. Do 1939 roku uczęszczał do I Gimnazjum w Rzeszowie, oraz szkół w Nowym Bytomiu i Cieszynie. W latach II wojny światowej ukończył szkołę rzemieślniczą u Rudolfa Reitmajera („przy moście”) w Rzeszowie, dwa lata pracował w narzędziowni w Zakładach Lotniczych (późniejsza WSK), a naukę kontynuował na tajnych kompletach. Przez 2 lata pracował w charakterze ślusarza w zakładach Flugmotorenwerk (PZL) w Rzeszowie. Był żołnierzem Armii Krajowej, lotniczym Plutonu Sabotażowego AJ.
Po maturze (1945 rok) studiował na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej, gdzie w 1951 roku uzyskał dyplom magistra inżyniera budownictwa. Po studiach był aspirantem w Katedrze Technologii Prefabrykatów i Betonu Sprężonego Politechniki Warszawskiej i jednocześnie pracował w Centralnym Ośrodku Badawczo-Projektowym Budownictwa Przemysłowego „BISTYP” w Warszawie. Po doktoracie odbył staż naukowy w Paryżu. Do 1968 roku pracował na Politechnice Warszawskiej. W 1969 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego, od 1974 roku – profesor nadzwyczajny nauk technicznych, a od 1990 roku profesor zwyczajny.
W 1977 r. został kierownikiem Zakładu Konstrukcji Budowlanych Politechniki Rzeszowskiej i rozpoczął budowę zespołu i bazy badawczej. Rektorem Politechniki był przez trzy kadencje (latach 1987-93 i 1996-99). Prowadził wykłady m.in. w NRD, Paryżu, Leningradzie, Holandii, Kanadzie, Ukrainie i w Londynie. Projektował hale widowiskowe, targowe i stadiony, między innymi hale sportowo-widowiskowe „Olivia” w Gdańsku, 5 hal AWF w Warszawie, największy w Małej Azji Ośrodek Sportowy w Aleppo (Syria), Supersam w Warszawie, część podziemną hali widowiskowo-sportowej „Spodek” Katowice, hale widowiskowe w Zgorzelcu, Koninie, Puławach i Rzeszowie, zespół obiektów sportowych MOSiR w Rzeszowie, halę „Podpromie” w Rzeszowie. To także on „wyprostował” przechylony wieżowiec przy ul. Słowackiego w Rzeszowie.
Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Polonia Restituta, Krzyżem Armii Krajowej, Odznaką za akcję „Burza”, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim OOP, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Wiesław Różycki
Pierwszy po reformie administracyjnej wicewojewoda podkarpacki zmarł we wrześniu 2020 roku, w wieku 67 lat. Był rzeszowianinem. Ukończył studia z socjologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. W rządzie Jerzego Buzka z rekomendacji Unii Wolności został wicewojewodą rzeszowskim. Po reformie administracyjnej do 2001 roku był pierwszym wicewojewodą podkarpackim. Należał do UW i następnie do Partii Demokratycznej, kandydował bez powodzenia do Sejmu m.in. w wyborach parlamentarnych w 2001 i 2005 roku.
W 2009 został prezesem zarządu spółki z o.o. z branży budowlanej, członkiem rady nadzorczej spółki akcyjnej Lubelski Węgiel „Bogdanka”, a także prezesem Sportowej Spółki Akcyjnej Speedway Stal Rzeszów. Rok później kandydował do sejmiku podkarpackiego z ramienia PO. W 2005 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
Wojciech Preisner
Fotoreporter przez wiele lat związany był z dziennikiem „Super Nowości” zmarł 27 września br. w wieku 52 lat. Pochodził z Łańcuta, ale cała swoje dorosłe życie związał z Markową.
Na początku lat 90. pracował w dzienniku A-Z. W latach 1997-2012 związany był z dziennikiem „Super Nowości”. Autentyczny pasjonat obrazu, który uwielbiał fotografię sportową. Wiele radości dawały mu też wszystkie zdjęcia realizowane do reportaży – chciał mieć bliski kontakt z bohaterami swoich fotografii. Wszyscy, którzy z nim pracowali cenili go za zaangażowanie oraz lubili jego bezpośredniość oraz poczucie humoru.
Fot. Archiwum biznesistyl.pl
Dr Barbara Wyrzykowska
Doktor fizyki, łączniczka Powstania Warszawskiego o pseudonimie „mała Basia”, działaczka Solidarności i wieloletni pracownik naukowy Uniwersytetu Rzeszowskiego zmarła 29 września br. Miała 95 lat. Urodziła się w 1925 roku Warszawie. Absolwentka Wydziału Fizyki na Uniwersytecie Warszawskim, doktor nauk technicznych na Uniwersytecie Wrocławskim. Od 1966 roku związana z Rzeszowem i Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Rzeszowie. Współorganizatorka Komitetu Założycielskiego „Solidarności” w 1980 roku w WSP. Mężem Barbary Wyrzykowskiej był, zmarły w 2000 roku, profesor Roman Wyrzykowski, uczestnik Powstania Warszawskiego, działacz „Solidarności”, internowany w Załężu i Jaworzu, przez wiele lat dyrektor Instytutu Fizyki w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie.
W Powstaniu Warszawskim była łączniczką na stacji meldunkowej K1 do obsługi dowództwa Powstania Warszawskiego. Na początku działała w Śródmieściu, ale w drugim tygodniu powstania na ochotnika zgłosiła się do łączności kanałowej. Z wiadomościami przedzierała się kanałami ze Śródmieścia na Stare Miasto. Pomimo przeżytej traumy do końca życia powtarzała, jak bardzo ona i jej mąż byli dumni z udziału w powstaniu: „Nigdy tego nie żałowaliśmy. I jestem oburzona, gdy ktoś mówi, że powstanie było głupotą i nieodpowiedzialnością. To znaczy, że kompletnie nie rozumie, jaka wtedy była sytuacja w Warszawie i w Polsce. I choć mąż zapłacił straszną cenę za swój udział w powstaniu, był dumny ze swojego udziału. Nie chcieliśmy ginąć na kolanach, po prostu – twierdziła.
Bp Jan Niemiec
Biskup pomocniczy diecezji kamieniecko-podolskiej na Ukrainie, a w młodości działacz opozycyjny – założyciel pierwszego w Rzeszowie Niezależnego Związku Studentów zmarł 27 października w szpitalu w Łańcucie, gdzie został przewieziony ze szpitala w Kamieńcu Podolskim z ciężkimi objawami zakażenia koronawirusem. Miał 62 lata. Pochodził z Kozłówka w województwie podkarpackim.
W latach 1977–1982 był uczestnikiem Duszpasterstwa Akademickiego Wieczernik przy parafii Chrystusa Króla w Rzeszowie. W październiku 1980 r. współorganizował NZS w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie (m.in. organizator rzeszowskiego Białego Marszu Przeciwko Przemocy po zamachu na papieża Jana Pawła II w maju 1981 r.). W latach 1981–1982 pracował jako nauczyciel w SP w rodzinnym Kozłówku k. Strzyżowa, gdzie był założycielem i przewodniczącym KZ NSZZ „Solidarność”. Po 13 grudnia 1981 r. napisał dwa indywidualne listy protestacyjne. Dwukrotnie przeprowadzono w jego mieszkaniu przeszukanie, celem znalezienia egzemplarzy ww. listów, w 1982 r. został zatrzymany na 48 godzin w związku z rozwieszeniem w okolicy zamieszkania plakatów solidarnościowych, których był współwykonawcą. Po roku pracy pedagogicznej wybrał drogę kapłaństwa (święcenia w 1987 r.). W latach 1987–1989 wikariusz u kapelana „Solidarności” ks. Edwarda Frankowskiego w parafii Matki Bożej Królowej Polski w Stalowej Woli. Szczególną rolę odegrał podczas strajku w Hucie Stalowa Wola w sierpniu 1988 r., odprawiając msze św. i wygłaszając homilie dla strajkujących robotników.
Od 1992 r. sprawował posługę duszpasterską na Ukrainie; w 2006 r. został mianowany biskupem pomocniczym diecezji kamieniecko-podolskiej. Za działalność antykomunistyczną został odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2015 roku otrzymał nagrodę "Świadek Historii", w 2018 – Krzyż Wolności i Solidarności, w 2019 – medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości.
