Szpaler lub kępy kosaćców w pełni kwitnienia wyglądają naprawdę imponująco. Po zakończeniu kwitnienia obowiązkowo wycinamy pędy z przekwitłymi kwiatami – o tym wie każdy ogrodnik. Na jesień zasilamy rabatę irysową kompostem lub nawozem z potasem, wiosną dodajemy kompostu, zbieramy ślimaki. Ale pomimo tych zabiegów, w pewnym momencie irysy zaczynają wędrować. Dlaczego?
Otóż, kłącza kosaćców bródkowych rosną każdego roku i rozgałęziają się w różnych kierunkach. Na końcach tych rozgałęzień powstają nowe rozety liściowe. Na części starszych kłączy, które rosną od kilku sezonów, takie rozety liściowe nie powstają. I dlatego w pewnym momencie, po 4 – 5 latach po posadzeniu, kępa irysów robi się pusta w środku. A irysy posadzone w szpalerze rozchodzą się tam, gdzie tylko znajdą miejsce.
Najprostszym sposobem przywrócenia pierwotnego szyku dla tych roślin jest odnawianie nasadzeń co 4 lata. Po zakończeniu kwitnienia, czyli w lipcu, wykopujemy kłącza nie uszkadzając liści i korzeni i dzielimy je ostrym narzędziem w miejscach przewężeń w taki sposób, aby kłącze miało około 6 cm i posiadało dodatkowe 2-3 rozgałęzienia z wykształconymi rozetkami liści. Najstarsze części kłączy i te już butwiejące należy usunąć. Można wyrzucić je na kompostownik, podobnie, jak przycięte rozety liściowe.
Zanim posadzimy irysy, dodajemy na rabatę dobrego kompostu i mieszamy z podłożem. Powstałe po cięciu rany warto zabezpieczyć oprószając je węglem drzewnym. Można również posmarować je pastą na bazie preparatu Kaptan 50 WP. W ten sposób zabezpieczymy rany przed infekcjami grzybowymi.
Kłącza sadzimy płytko – muszą być widoczne na powierzchni ziemi do 1/3 ich wysokości. Rozetę liściową kierujemy na północ, a kłącze na południe. Jak każdą nowo posadzoną roślinę, irysy również należy podlać, jednak niezbyt dużą ilością wody. Jej nadmiar może spowodować wolniejsze ukorzenianie się, a w skrajnych przypadkach zagniwanie kłączy.
