Zespół pałacowo-parkowy jest największą atrakcją turystyczną gminy Boguchwała. Pałac od południa i wschodu otacza park, od północy niemal przylega do niego kościół, a zabudowania gospodarcze są usytuowane od zachodu. Został on zbudowany w 1728 r. przez potężnego magnata – księcia Teodora Konstantego Lubomirskiego, z wykorzystaniem murów wcześniejszego dworu obronnego. Obecnie należy do Podkarpackiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego.
Była to niegdyś wspaniała, jedyna w swoim rodzaju, barokowa rezydencja. Pałac stanowi dzisiaj fragment większej, symetrycznej całości i składa się z pawilonu piętrowego i parterowego łącznika. Całość ma formę wydłużonego prostokąta. Piętrowy pawilon (mieszkalny) jest nakryty dachem mansardowym. Kondygnacje są zaznaczone gzymsem kordonowym. Parterowy łącznik jest nakryty dachem dwuspadowym. Od wschodu, od strony ogrodowej, pałac posiada galerię filarowo-arkadową z podcieniem, stanowiącą najistotniejszy element plastyczny zachowanej części pałacu. Część środkowa i wschodnia głównego korpusu pałacowego została spalona ok. 1751 r. W latach 1901-12 odbudowany został portyk i część łącznika parterowego od strony południowej.
Istotnym komponentem zespołu pałacowo-parkowego był park i jego część ogrodowa od strony wschodniej. Główne elementy tej części pozostałości po magnackiej rezydencji, widoczne do dzisiaj, to dwa murowane z głazów ciosanego kamienia tarasy, padające w stronę byłego stawu; schody z kamiennymi wazonami na kwadratowych cokołach; mur oporowy przy kościele; teren dawnego stawu z wyspą; grobla i punkt widokowy (kopczyk murowano-ziemny w formie spirali).
W skład zespołu wchodzi też spichlerz z połowy XIX w. (obecnie mieści się w nim Gminna Biblioteka Publiczna); ogrodzenie z bramą wjazdową murowano-żeliwną, również z połowy XIX w., zrekonstruowane w 1912 r. oraz kamienna figura św. Jana Nepomucena w bezpośrednim sąsiedztwie bramy wjazdowej, pochodząca z końca XVIII w.
Źródło: boguchwala.pl, polskaniezwykla.pl
